تاثیر درمان حساسیت زدایی و باز پردازش به وسیله حرکات چشم بر بازداری / فعال سازی رفتار افراد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان حساسیت زدایی و باز پردازش به وسیله حرکات چشم بر بازداری / فعال سازی رفتار افراد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه بود. طرح این پژوهش، طرح این پژوهش تجربی میدانی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی نوجوانان دختر دارای تشخیص اختلال استرس پس از سانحه در شهرستان اقلید بود. از بین از بین این افراد، تعداد ۳۰ نفر با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی ساده در دو گروه (۱۵ نفر از آزمودنی ها در گروه آزمایش، ۱۵ نفر دیگر در گروه کنترل) گروه بندی شدند. در گروه آزمایش روش مداخله به صورت برنامه حساسیت زدایی و بازپردازش به وسیله حرکت چشمی که توسط شاپیرو (۲۰۰۸) تهیه و در ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای اجرا گردید. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه بازداری / فعال سازی رفتار کارور و وایت (۱۹۹۴) استفاده گردید. داده ها توسط آزمون آماری تحلیل کوواریانس چندمتغیری و با نرم افزار آماری SPSS۲۶ تجزیه وتحلیل شدند. یافته ها حاکی از آن بود که بین گروه آزمایش و کنترل در بازداری / فعال سازی رفتار افراد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه اختلاف معناداری وجود داشت. بنابراین می توان اینچنین نتیجه گیری کرد درمان حساسیت زدایی و باز پردازش به وسیله حرکات چشم بر بازداری / فعال سازی رفتار اثربخش بوده است.