تحلیل و مقایسه ی بسامدی مشبه به حروف نوشتاری در دیوان امیر معزی و مهمترین شعرای سبک خراسانی

بررسی شعر فارسی در سبک خراسانی، بیانگر بینشی واقع گرا و رئالیستی از طبیعت و مظاهر آن است. شاعران این دبستان شعری، در خلق تصاویر شعری خود،هم وغم خویش را متوجه عنصر بیانی تشبیه کرده اند؛ زیرا تشبیه، در آن عصر رهیافتی هنرمندانه برای برون رفت هنرمند از بن بست روزمره گی و ابتذال به شمار می رفت. این بینش، دنیای شاعران را که عالمی زرین تر از گیتی برنجی بود به خوانندگان خود عرضه می داشت. یکی از محور های بنیادی و زیرساختی در محور افقی شعر دوره خراسانی، قرار دادن حروف نوشتاری زبان فارسی در جایگاه مشبه به است.در این مقاله سعی بر آن است که با استفاده از روش توصیفی و تحلیلی و در نهایت با استفاده از روش کمی به این پرسش پاسخ داده شود که آیا شعر این شاعر دوره سلجوقی فقیرترین شعر دوره خود است؟ فرضیه مطرح شده ، این است که آفرینش ادبی و برداشت شاعرانه امیر معزی در کاربرد مشبه به حروف نوشتاری زبان فارسی با تطبیق بسامدی با دیگر شعرای سبک خراسانی نشان می دهد که شعر او از منظر مشبه به حروف نوشتاری بر شعر سایر شعرای همعصر خویش وحتی شاعران مشهور بعد از خود نیز می چربد. نتایج نشان می دهد که از لحاظ آماری امیر معزی با چهارده بیت بالاترین سهم را نسبت به شعرای گزینش شده در کاربرد مشبه به حروف نوشتاری به خود اختصاص داده ودراین چهارده بیت، سی وسه بار از مشبه به حروفی استفاده کرده است.

کلیدواژه ها:

امیر معزی ، تشبیه ، مشبه به حروفی ، مشبه