تلقیح مصنوعی در طیور: یک رویکرد کارآمد در بهبود تولیدمثل

تلقیح مصنوعی، به عنوان یک تکنیک پیشرفته، پتانسیل قابل توجهی در بهبود تولیدمثل طیور، به ویژه در نژادهای سنگین وزن مانند بوقلمون ها دارد. هدف از این مطالعه، ارزیابی اثرات تلقیح مصنوعی در مقایسه با جفت گیری طبیعی بر کیفیت مایع منی، نرخ باروری و میزان جوجه درآوری بود. در این پژوهش، ۱۰۰ پرنده نر بالغ به دو گروه تقسیم شدند: گروه A (تلقیح مصنوعی) و گروه B (جفت گیری طبیعی). در گروه A، مایع منی از طریق ماساژ شکمی جمع آوری شد، در حالی که در گروه B، نمونه گیری پس از جفت گیری انجام گرفت. نتایج نشان داد که حجم مایع منی، غلظت، تحرک و یکپارچگی DNA اسپرم در گروه A به طور معناداری بالاتر از گروه B بود (P<۰.۰۵). همچنین، نرخ باروری در گروه تلقیح مصنوعی ۹۸% در مقایسه با ۸۵% در گروه جفت گیری طبیعی بود و میزان جوجه درآوری نیز در گروه A (۹۵%) نسبت به گروه B (۸۰%) افزایش یافت. علاوه بر این، میزان آلودگی مایع منی در گروه A کمتر از گروه B گزارش شد. این مطالعه نشان داد که تلقیح مصنوعی نه تنها منجر به بهبود کیفیت اسپرم و افزایش نرخ باروری می شود، بلکه به طور قابل توجهی خطر انتقال بیماری ها را نیز کاهش می دهد. بنابراین، این فناوری می تواند به عنوان روشی کارآمد در بهینه سازی تولیدمثل طیور و توسعه صنعت پرورش طیور مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

اسپرم شناسی ، اصلاح نژاد ، باروری طیور ، بهینه سازی تولیدمثل ، تلقیح مصنوعی