مقایسه تعادل پویا در دانشجویان پسر کارشناسی رشته تربیت بدنی با استفاده از آزمون زمان رسیدن به پایداری

چکیده سابقه و هدف: مقایسه تعادل پویا در بین دانشجویان پسر کارشناسی رشته تربیت بدنی با استفاده از آزمون زمان رسیدن به پایداری (TTS) بود. روش شناسی: از بین سه ورودی (سال ۸۴، ۸۵ و ۸۶) دانشجویان کارشناسی تربیت ­بدنی پسر دانشکده تربیت بدنی دانشگاه تربیت ­معلم تهران تعداد ۳۰ آزمودنی به طور تصادفی انتخاب شدند. تعادل پویای آزمودنی­ ها با استفاده از آزمون زمان رسیدن به پایداری مورد ارزیابی قرار گرفت. این آزمون زمان رسیدن به پایداری را در دو جهت قدامی خلفی و داخلی خارجی در حرکت پرش فرود مورد ارزیابی قرار می­دهد.  یافته ها: نتایج آماری آزمون ANOVA نشان داد که اختلاف میانگین زمان رسیدن به پایداری در جهت قدامی خلفی در بین ورودی­ های مختلف معنی­دار بود؛ اما این اختلاف در جهت داخلی خارجی در بین ورودی­ های مختلف معنی­دار نبود. نتایج آزمون تعقیبی نشان داد که در جهت قدامی خلفی وضعیت تعادل ورودی­ های ۸۶ و ۸۵ بهتر از ورودی ۸۴ بود. بحث و نتیجه گیری: با توجه به ارائه دروس تخصصی مثل آمادگی جسمانی ۱ و ۲ در ترم های پایین­تر رشته تربیت بدنی، این احتمال وجود دارد که این دروس در بهبود تعادل پویای دانشجویان ورودی ۸۶ و ۸۵ نقش داشته باشد. پیشنهاد می­شود دروس تخصصی آمادگی جسمانی ۱ و ۲ در برنامه درسی دانشجویان تربیت بدنی در ترم های بالاتر نیز گنجانده شود.

کلیدواژه ها:

واژه های کلیدی: تعادل پویا ، دانشجویان تربیت بدنی ، آزمون زمان رسیدن به پایداری