سنجش گرایش ساکنان مناطق چهارگانه شهر قم به ورزش و فعالیت های جسمانی (سلامت شهری، توسعه پایدار)

دکتر صدیقه لطفی، علی مهدی، معصومه مهدوی بهنمیری   مقدمه  و هداف: امروزه جوامع به سلامت و بهره­مندی از شاخص های مختلف آن، به عنوان یک نیاز اساسی در زندگی اهمیت می­دهند و تمام حکومت­ها و دولت ها نیز موظف به تامین سلامت شهروندان می باشند. آگاهی در باره  فعالیت­های مختلف جسمانی با توجه به شهرنشینی روزافزون، زندگی ماشینی و کم تحرکی که به روند غالب کشورها بویژه جوامع درحال توسعه است، از اهمیت بسیاری جهت رسیدن به توسعه پایدار برخوردار شده است. در عصر معاصر شهر و زندگی شهری زمینه ساز بسیاری از امراض عمومی است که تنها با برنامه ریزی در فضای فیزیکی شهرها می توان پرهیز نمود. از این­رو مقاله حاضر با علم به مسائل مذکور، به مطالعه گرایش شهروندان مناطق چهارگانه شهرقم به ورزش و فعالیت­های جسمانی پرداخته است. روش شناسی: روش تحقیق در پژوهش حاضر توصیفی تحلیلی و مقایسه­ای بوده و جمع­آوری اطلاعات نیز از طریق مطالعات کتابخانه­ای و پژوهش میدانی انجام گرفت. همچنین جهت تحلیل داده­های اخذ شده از مطالعات میدانی، از نرم­ افزار SPSS و جهت بررسی و اثبات وجود رابطه و همبستگی میان متغیرها از آزمون تحلیل واریانسANOVA، آزمون توکی(Tukey) و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شده است. یافته ها: نتایج آن نشان می­دهد که تفاوت معنی­داری میان مناطق مورد بررسی از حیث گرایش به ورزش و فعالیت­های جسمانی به­لحاظ تفاوت در ویژگی­های اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، منطقه­ای و... وجود دارد. بطوری­که شهروندان مناطق۱و ۴ از شرایط به­مراتب بهتری در زمینه توجه و گرایش به ورزش و تحرک بدنی نسبت به شهروندان مناطق ۲ و۳  برخوردارند. نتیجه گیری: بین وضعیت اجتماعی-اقتصادی افراد و میزان تمایل شان به انجام فعالیت های فیزیکی همبستگی مستقیمی وجود دارد بطوریکه در مناطق با درآمد بیشتر تمایل به فعایت های جسمانی بیشتر است در حالیکه در مناطق فقیر تر این تمایل کمتر می گردد. لذا می توان به این نتیجه گیری رسید که در مناطق فقیر تر نیاز به اختصاص منابع مالی برای بهبود  امکانات ورزش همگانی وجود دارد.

کلیدواژه ها:

سلامت شهری ، توسعه پایدار ، ورزش ، فعالیت­های جسمانی ، شهر قم