اثر شدت تمرین بر غلظت گرلین پلاسما در موش های صحرایی نر

مقدمه: گرلین، یک پپتید مترشحه از معده است و نقش مهمی در تعادل انرژی، چاقی و رفتار دریافت غذا ایفا می کند. هدف از اجرای این پژوهش، بررسی اثر ۱۲ هفته تمرین ورزشی در سه شدت مختلف بر غلظت گرلین پلاسما بود. مواد و روش ها: برای این منظور ۴۰ سر موش صحرایی نر ۸ هفته ای با نژاد ویستار و میانگین وزن ۲۰ ± ۲۸۰ گرم انتخاب شدند و به طور تصادفی در سه گروه تجربی تمرین با شدت بالا (۹۰ - ۸۵ درصد حد اکثر اکسیژن مصرفی)، تمرین با شدت متوسط (۸۵-۷۵ درصد حد اکثر اکسیژن مصرفی)، تمرین با شدت پایین (۶۵-۵۵ درصد حد اکثر اکسیژن مصرفی) و یک گروه کنترل قرار گرفتند: گروه های تجربی به مدت ۱۲ هفته، هر هفته ۵ روز و هر روز ۶۰ دقیقه با شدت های تعیین شده و شیب صفر درجه روی نوار گردان ویژه جوندگان به تمرین پرداختند. ۲۴ ساعت پس از آخرین جلسه تمرین و پس از یک شب کامل ناشتایی، موش ها بیهوش شدند و نمونه گیری خونی انجام شد. برای اندازه گیری گرلین پلاسما از روش (ELISA) استفاده شد.  یافته ها: نتایج حاصل از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی LSD نشان داد غلظت گرلین پلاسما در گروه تمرین با شدت بالا و متوسط پس از فعالیت ورزشی به طور معناداری افزایش (۰۵/۰p<) نشان داد. نتیجه گیری: نتیجه این تحقیق از نقش گرلین در تعادل و هموستاز انرژی سلول حمایت می کند. به طوری که احتمالا تمرین باعث کاهش سطح ذخایر انرژی سلول عضله و کبد می شود و در پاسخ به کمبود انرژی، ترشح گرلین افزایش می یابد و منابع از دست رفته انرژی را تامین و تعادل انرژی را مجددا برقرار می نماید. بنابر این به نظر می رسد شدت تمرین یکی از پارامترهای مهم در افزایش مقدار گرلین در پاسخ به تمرین ورزشی باشد.

کلیدواژه ها:

گرلین آسیل دار پلاسما ، شدت تمرین ، موش صحرایی نر