ارتباط بین مدت زمان شرکت در مسابقات با میزان بالیدگی، ظرفیت هوازی، توان بی هوازی، توان انفجاری، هورمون رشد و فاکتور شبه انسولین و عوامل پیش بینی کننده مدت زمان شرکت در مسابقات در بازیکنان فوتبال نخبه زیر ۱۵ سال پسر

سابقه و هدف: هدف از این مطالعه بررسی میزان همبستگی بین مدت زمان شرکت در مسابقات با وضعیت بالیدگی، قابلیت­های آمادگی جسمانی، سطح هورمونی و توضیح چگونگی تاثیر این عوامل بر مدت زمان شرکت در مسابقات بود. مواد و روشها: در پژوهس حاضر ۳۰ بازیکن فوتبال نخبه پسر زیر ۱۵ سال در طول فصل مسابقات برای بررسی میزان ارتباط بین مدت زمان شرکت در مسابقات با سن اسکلتی، اکسیژن مصرفی بیشینه، شاخص خستگی، آزمون CMJ، هورمون رشد و فاکتور رشد شبه انسولین  تحت نظر قرار گرفتند و پس از پایان فصل، طی ۴ روز در آزمون­های آنتروپومتریک، وضعیت بالیدگی، سطح هورمونی و قابلیت­های آمادگی جسمانی مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها: هورمون رشد با حداکثر اکسیژن مصرفی (۵۲/۰=r) و پرش عمودی (۵۳/۰=r) همبستگی بالایی (۰۱/۰=P) داشت به­علاوه، شاخص خستگی (۴۴/۰-=r) و فاکتور رشد شبه ­انسولین (۳۹/۰=r) با مدت زمان شرکت در مسابقات همبستگی متوسط (۰۵/۰=P) داشت. بعد از انجام رگرسیون خطی مشخص شد که شاخص خستگی (۱۹/۰=R۲) و فاکتور رشد شبه انسولین (۱۵/۰=R۲) به طور معناداری (۰۵/۰=P) قابلیت پیش­بینی مدت زمان شرکت در مسابقات را دارند. همچنین رگرسیون خطی چندگانه ۴۹% از مدت زمان شرکت در مسابقات را توضیح داد. نتیجه گیری: متغیرهای مستقل شاخص خستگی و فاکتور رشد شبه­انسولین قادر به تعیین زمان شرکت در مسابقات بودند، و هنگام ورود همه متغیرها، بطور معناداری مدل مدت زمان شرکت در مسابقات توضیح داده شد. بنابراین، به نظر می رسد میزان بالیدگی، آمادگی جسمانی و سطح هورمونی نقش تعیین کننده­ای در توضیح مشارکت در مسابقه در بازیکنان فوتبال جوانان را دارد.

کلیدواژه ها:

Football ، Skeletal Age ، Fels Method ، VO۲max ، Insulin-like Growth Factor ۱ (IGF-۱)