واکاوی نقش برنامه ریزی آموزشی مبتنی بر فناوری در ارتقای کارایی زمان تدریس در مدارس

هدف اصلی این مقاله مروری، واکاوی و تحلیل عمیق نقش برنامه ریزی آموزشی مبتنی بر فناوری در بهبود و ارتقای کارایی زمان تدریس در محیط های آموزشی مدارس است. در عصر حاضر که با انفجار اطلاعات و لزوم کسب مهارت های پیچیده همراه است، بهینه سازی زمان محدود کلاس درس به یکی از بزرگترین دغدغه های نظام های آموزشی تبدیل شده است. روش های تدریس سنتی و معلم محور، اغلب در استفاده بهینه از زمان با چالش های جدی روبرو هستند و نمی توانند پاسخگوی نیازهای متنوع دانش آموزان امروزی باشند. این پژوهش با رویکردی توصیفی-تحلیلی و با بررسی نظام مند ادبیات پژوهشی موجود، به این نتیجه می رسد که فناوری های آموزشی از طریق ابزارها و راهبردهای نوین، پتانسیل قابل توجهی برای تحول در مدیریت زمان کلاس درس دارند. برنامه ریزی آموزشی فناورانه، با خودکارسازی وظایف تکراری معلم، فراهم آوری امکان آموزش تمایزی و شخصی سازی شده، و تسهیل پیاده سازی رویکردهای یادگیری فعال، به طور مستقیم به آزادسازی زمان معلم و افزایش مشارکت عمیق دانش آموزان منجر می شود. این مقاله نشان می دهد که مدل هایی مانند کلاس درس معکوس و یادگیری ترکیبی، با بازتعریف ساختار زمان و مکان یادگیری، به معلمان اجازه می دهند تا زمان حضور در کلاس را به فعالیت های تعاملی، حل مسئله و تفکر انتقادی اختصاص دهند که این امر به نوبه خود، کارایی و اثربخشی فرآیند تدریس را به شکل چشمگیری افزایش می دهد. در نهایت، این پژوهش تاکید می کند که موفقیت در این زمینه مستلزم سرمایه گذاری در آموزش معلمان، توسعه زیرساخت های فناورانه مناسب و تغییر نگرش نسبت به نقش فناوری در آموزش است.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی آموزشی ، فناوری آموزشی ، کارایی زمان ، مدیریت زمان تدریس ، یادگیری فعال