جایگاه خلاقیت در اسناد بالادستی نظام آموزش و پرورش ایران

خلاقیت به عنوان یکی از اهداف اساسی در اسناد بالادستی نظام آموزش و پرورش ایران جایگاه ویژه ای دارد و به طور مستقیم در برنامه های توسعه آموزشی مورد تاکید قرار گرفته است. سند تحول بنیادین آموزش و پرورش به طور صریح بر ضرورت تقویت خلاقیت و نوآوری در تمامی سطوح تحصیلی به ویژه دوره ابتدایی اشاره کرده و آن را محور توسعه مهارت های زندگی و یادگیری مادام العمر دانسته است (وزارت آموزش و پرورش، ۱۳۹۸). همچنین، برنامه درسی ملی بر پرورش تفکر انتقادی، حل مسئله و توانمندی های خلاقانه دانش آموزان تاکید می کند و آموزش های مرتبط با این مهارت ها را جزء اصول تربیت دانش آموزان موفق و نوآور می شناسد (سازمان پژوهش و برنامه ریزی آموزشی، ۱۳۹۹). در اسناد سیاستی دیگر مانند سند چشم انداز ۱۴۰۴ نیز توسعه اقتصاد دانش بنیان و فرهنگ نوآوری به عنوان اهداف کلان کشور مطرح شده و نقش نظام آموزش و پرورش در تربیت نیروهای خلاق و نوآور برای تحقق این اهداف مشخص شده است (شورای عالی انقلاب فرهنگی، ۱۳۹۶). در چارچوب این اسناد، معلمان به عنوان نقش آفرینان اصلی فرایند آموزشی موظف به ایجاد فضای یادگیری خلاقانه و استفاده از روش های تدریس نوین هستند (مقدم و همکاران، ۱۴۰۳). علاوه بر این، سیاست های آموزش ضمن خدمت معلمان نیز برای ارتقاء توانمندی های خلاقانه طراحی شده است تا زمینه اجرای دقیق و اثربخش این اهداف فراهم شود (میرزایی نژاد و همکاران، ۱۴۰۲). به طور کلی، جایگاه خلاقیت در اسناد بالادستی کشور، اهمیت ویژه آن را به عنوان عامل محرک توسعه فردی و اجتماعی نشان می دهد و سیاستگذاران را موظف به برنامه ریزی منسجم در این زمینه می کند.