تحقق موقعیتمحوری در کلاس های فلسفه برای کودکان: داستان یا بازی سناریویی؟

اصول یادگیری، اصولی هستند که متخصصان بحث آموزش در پی این دغدغه به آن دست یافتند که چه کنیم یادگیری در معنای واقعی آن به شکلی مادام العمر و موثر رخ دهد. در نظر داشتن اصول یادگیری، از اهداف اصلی رویکرد آموزشی فلسفه برای کودکان (Philosophy For Children) است. یکی از مهم ترین این اصول یادگیری، اصل آموزش موقعیت/زمینه محور یا Context-Based Learning (CBL) است. مطابق این اصل، معلم یا تسهیل گر از نمونه های واقعی یا خیالی در محیط آموزشی استفاده می کند تا دانش آموزان با تجربه عملی، ملموس و واقعی یک موضوع آن را فرابگیرند. پیشنهاد اصلی متیو لیپمن، بنیان گذار برنامه فلسفه برای کودکان، برای تحقق اصل موقعیت محوری در کلاس درس استفاده از داستان های بود که او خود دست به کار شد و اولین نمونه های آن را نوشت. این مقاله بر آن است که برای اجرای این اصل در کلاس های فبک به شیوه های بهتری از داستان های فکری – فلسفی می توان متوسل شد که در ا نامیده شده »سناریو« ین مقالهاند. در این روش سناریوهای مختلفی به اشکال بازی و فعالیت ارائه می شود تا دانش آموزان از طریق آنها به جای اینکه به شیوه روش کلاسیک فبک بر اساس نظریه متیو لیپمن، شخصیت داستان ها را تصور و با آن ها همذات پنداری کنند، خودشان یکی از ارکان اصلی سناریو شوند و در نقش های اصلی به محاکات و ایفای نقش بپردازند و در نهایت یادگیری معنادار برای آن ها رخ دهد. هدف از این مقاله بررسی این سوال به شیوه کتابخانه ای و تحلیلی است تا مستدل کند که برای تحقق موقعیتمحوری در کلاس درس، استفاده از سناریوها روش مناسب و به روزتری نسبت به روش های کلاسیک برای اداره کلاس های فکرپروری و فلسفه برای/با کودکان در دنیای امروز است. ساخت و اجرای بازی ها و فعالیت های سناریومحور، یکی از بهترین ابزارها برای ایجاد گفت وگوی فلسفی و همزمان تقویت مهارت های چهارگانه در کودکان است.

کلیدواژه ها:

فلسفه برای کودکان ، آموزش موقعیت/زمینه محور ، سناریومحوری ، بازی ، مهارت های تفکر ، متیو لیپمن