اثربخشی آموزش مبتنی بر درمان هیجان مدار بر احساس ارزشمندی و شناخت نیازهای اساسی در افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی

این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی آموزش مبتنی بر درمان هیجان مدار بر احساس ارزشمندی و شناخت نیازهای اساسی در افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی انجام شد. پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و به لحاظ روش انجام پژوهش، نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه افراد مبتلا به اضطراب اجتماعی شهر تهران در سال ۱۴۰۳ بودند. اعضای نمونه به صورت هدفمند انتخاب شدند و با روش جایگزینی تصادفی ساده در دو گروه آزمایش (۱۵) نفر و گواه (۱۵) نفر گمارش شدند؛ بدین ترتیب، در هر گروه تعداد ۱۵ فرد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی حضور داشت. ابزار گردآوری اطلاعات شامل مقیاس خودارزشمندی کروکر و همکاران (۲۰۰۳) و مقیاس ارضای نیازهای اساسی روانشناختی گاردیا و همکاران (۲۰۰۰) بوده است. آموزش مبتنی بر درمان هیجان مدار در ۸ جلسه ۱۲۰ دقیقه ای برای اعضای گروه آزمایش اجرا شد. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیری استفاده شد. نتایج نشان داد آموزش مبتنی بر درمان هیجان مدار تاثیر معناداری بر احساس خودارزشمندی و نیازهای اساسی روانشناختی افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی دارد. بنابراین، به نظر میرسد این مداخله برای بهبود احساس خودارزشمندی و نیازهای اساسی روان شناختی در افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی کاربردی دارد.

کلیدواژه ها:

درمان هیجان مدار ، احساس خودارزشمندی ، نیازهای روان شناختی ، اضطراب اجتماعی