اثربخشی درمان مبتنی بر طرحواره هیجانی بر بحران هویت و خویشتنداری در نوجوانان دارای تعارض با والدین

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر طرحواره هیجانی بر بحران هویت و خویشتنداری در نوجوانان متعارض با والدین شهر اصفهان بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون-پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر ۱۶-۱۸ سال دوره متوسطه دوم در شهر اصفهان در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۳ بودند که از بین آنها، ۳۰ نفر به روش نمونهگیری هدفمند انتخاب شدند و به صورت تصادفی و برابر در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند؛ به این صورت که در هر گروه ۱۵ نفر قرار داشت. آزمودنیهای گروه آزمایش طی ۱۲ جلسه ۶۰ دقیقه ای تحت درمان مبتنی بر طرحواره هیجانی قرار گرفتند؛ در حالیکه آزمودنیهای گروه کنترل در این برنامه شرکت نداشتند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه تعارض با والدین اشتراوس (۱۹۸۸)، پرسشنامه بحران هویت احمدی (۱۳۷۶) و پرسشنامه خودکنترلی تانجی و همکاران (۲۰۰۴) بود. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر در نسخه ۲۷ نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته های این پژوهش نشان داد که میزان بحران هویت و خویشتنداری در گروه آزمایش با گروه کنترل پس از اجرای مداخله تفاوت معنادار داشته است (P < ۰.۰۵). در واقع، برنامه طرحواره درمانی هیجانی توانسته است به بهبود معنادار بحران هویت و خویشتنداری در گروه آزمایش منجر شود. از یافته های این پژوهش چنین استنتاج می شود که درمان مبتنی بر طرحواره هیجانی می تواند به عنوان ابزاری سودمند در جهت بهبود بحران هویت و خویشتنداری نوجوانان دختر دارای تعارض با والدین به کارگرفته شود.

کلیدواژه ها:

بحران هویت ، تعارض با خانواده ، خویشتنداری ، طرحواره درمانی هیجانی ، نوجوانان