اثربخشی درمان هیجانمدار بر مولفه های تفکیک خویشتن در زنان سرپرست خانوار با نشانه های بدنی شهر اصفهان

هدف پژوهش حاضر اثربخشی درمان هیجان مدار بر مولفه های تفکیک خویشتن (واکنش پذیری عاطفی، جایگاه من، گریز عاطفی و هم آمیختگی با دیگران) در زنان سرپرست خانوار با نشانه های بدنی شهر اصفهان بود. طرح پژوهش از نوع نیمه آزمایشی به صورت پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل و روش نمونه گیری هدفمند بود. بدین منظور از این جامعه ی آماری این پژوهش که کلیه ی زنان سرپرست خانوار با نشانه های بدنی شهر اصفهان براساس معیارهای ورود و خروج، ۶۳ نفر انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. ابزارهای این پژوهش، پرسشنامه نشانه های بدنی مالک B (SSD-۱۲)، پرسشنامه استاندارد تمایزیافتگی خویشتن اسکوون و اشمیت (۳۰۰۲) بود. پس از اجرای پیش آزمون، افراد گروه آزمایش طی ۸ جلسه ۰۹ دقیقه ای به صورت گروهی تحت آموزش های درمان هیجان مدار (EFT) قرار گرفتند. در نهایت پس از اجرای پس آزمون، داده ها با روش تحلیل کواریانس چند متغیره از طریق SPSS۲۳ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که درمان هیجان مدار موجب افزایش مولفه های تفکیک خویشتن (واکنش پذیری عاطفی (۶۳/۰)، جایگاه من (۰۲/۰)، گریز عاطفی (۱۸/۰) و هم آمیختگی با دیگران (۹۲/۰)) در زنان سرپرست خانوار با نشانه های بدنی در گروه آزمایش در مرحله پس آزمون شده و این تغییرات از نظر آماری معنادار هستند (۰۵/۰>P.) لذا می توان از این روش به عنوان یک روش مداخله ای و درمانی برای افزایش مولفه های تفکیک خویشتن (واکنش پذیری عاطفی، جایگاه من، گریز عاطفی و هم آمیختگی با دیگران) در زنان سرپرست خانوار با نشانه های بدنی شهر اصفهان در زنان با نشانه های بدنی استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

درمان هیجانمدار ، تفکیک خویشتن ، زنان سرپرست خانوار ، نشانه های بدنی