اثربخشی درمان مبتنی بر آرامسازی حالت بر خودکنترلی و تاب آوری نوجوانان پسر شهر اصفهان

هدف از پژوهش حاضر اثربخشی درمان مبتنی بر آرامسازی حالت بر خودکنترلی و تاب آوری نوجوانان پسر شهر اصفهان بود. روش پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پسآزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری در این مطالعه شامل کلیه دانش آموزان پسر مقطع متوسطه دوم شهر اصفهان در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۴ بودند که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس ۴۰ دانش آموز انتخاب و در دو گروه کنترل (۲۰ نفر) و گروه آزمایش (۲۰ نفر) قرار داده شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه های خودکنترلی تانجی و تاب آوری کانر و دیویسون بود. همچنین بر روی دانش آموزان گروه آزمایش جلسات درمان مبتنی بر آرامسازی حالت در ۸ جلسه ۷۵ دقیقه ای اجرا شد. داده های به دست آمده با استفاده از نرم افزار spss-۲۴ و به روش تحلیل کوواریانس چند متغیره (MANCOVA) و تک متغیره (ANCOVA) تجزیه و تحلیل گردید. نتایج به دست آمده نشان داد که درمان مبتنی بر آرامسازی حالت بر خودکنترلی و تاب آوری نوجوانان پسر شهر اصفهان موثر است.

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر آرامسازی حالت ، خودکنترلی ، تاب آوری ، نوجوانان