اثربخشی روان درمانی مثبت گرامبتنی برخیرباوری بررابطه والد -فرزندی وتاب آوری مادران دارای فرزند دو معلولیتی (نابینا-ذهنی) شهر اصفهان

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی روان درمانی مثبت گرا مبتنی بر خیر باوری بر روابط والد-فرزندی و تاب آوری مادران دارای فرزند دو معلولیتی (نابینا-ذهنی) شهر اصفهان انجام شد. روش این پژوهش نیمه تجربی بود که جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه مادران دارای فرزند دو معلولیتی (نابینا-ذهنی) تشکیل دادند که به صورت نمونه گیری در دسترس ۳۰ نفر انتخاب شدند و به شیوه تصادفی در دو گروه ۱۵ نفری آزمایش و کنترل قرار گرفتند. در این پژوهش از پرسشنامه تاب آوری CD-RSC (کانر و دیویدسون، ۲۰۰۳) و پرسشنامه رابطه والد-کودک CPRS (پیانتا، ۱۹۹۴) استفاده شد. دادهها از طریق نرم افزار spss۲۸ تحت تحلیل میانگین، انحراف استاندارد، کولموگروف-اسمیرنوف و تحلیل کوواریانس قرارگفتند. یافته ها نشان داد که روان درمانی مثبت گرا مبتنی بر خیر باوری بر روابط والد-فرزندی و تاب آوری مادران دارای فرزند دو معلولیتی (نابینا-ذهنی) شهر اصفهان اثربخش است (۰۰۱/۰P<). با توجه به نتایج به دست آمده پیشنهاد میشود برنامه هایی از قبیل سخنرانی، برگزاری کارگاه و جلسات آموزش ویژه مثبت نگری مبتنی بر خیرباوری در مدارس استثنایی برای والدین، مراقبین و به ویژه مادران این کودکان برگزار گردد.

کلیدواژه ها:

روان درمانی مثبت نگری مبتنی بر خیر باوری ، رابطه والد-فرزندی ، تاب آوری ، مادران دو معلولیتی (نابینا-ذهنی)