تاثیر رفتار درمانی دیالکتیکی بر رابطه والد– کودک در مادران دانش آموزان مقطع ابتدایی شهر اصفهان

هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر رفتار درمانی دیالکتیک بر رابطه والد - کودک در مادران دانش آموزان مقطع ابتدایی شهر اصفهان بود. این پژوهش در قالب یک مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه آزمایش و کنترل انجام شد. بر اساس روش نمونه گیری در دسترس، ۳۰ مادر انتخاب و سپس به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. ابزار پژوهش شامل مقیاس رابطه والد-کودک پیانتا (۱۹۹۴) بود. گروه آزمایش طی ۱۲ جلسه ۲ ساعته تحت رفتار درمانی دیالکتیک قرار گرفت. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۶ تحلیل شد. نتایج آزمون تحلیل واریانس نشان داد که رفتار درمانی دیالکتیک تاثیر معناداری بر رابطه والد-کودک (P<۰.۰۱، η²=۰.۳۸) دارد. نتایج نشان داد که رفتار درمانی دیالکتیک می تواند به طور موثری موجب ارتقای کیفیت رابطه والد-کودک شود. این یافته ها نشان می دهد که این رویکرد درمانی می تواند به عنوان یک مداخله موثر برای بهبود سلامت روانی و روابط والدین و فرزندان مورد استفاده قرار گیرد. پیشنهاد می شود از رفتار درمانی دیالکتیک در برنامه های حمایتی خانواده ها و والدین بهره گرفته شود.

کلیدواژه ها:

رفتار درمانی دیالکتیک ، رابطه والد کودک ، مادران ، دانش آموزان مقطع ابتدایی