اثربخشی درمان فراتشخیصی یکپارچه بر ابرازگری هیجانی در نوجوانان دختر متعارض با والدین

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان فراتشخیصی یکپارچه بر ابرازگری هیجانی در نوجوانان دختر متعارض با والدین شهر اصفهان بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر مقطع متوسطه دوم در شهر اصفهان در سال تحصیلی ۱۳۰۴-۱۲۰۴ بودند که از میان آنها، ۰۳ نفر با روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند؛ به این صورت که ابتدا دانش آموزان پرسشنامه تعارض با والدین نسخه کوتاه شده رابین و فاستر (۱۹۸۹) را پاسخ دادند و از میان آنها، افرادی که طبق پرسشنامه با والدین خود تعارض داشتند، انتخاب شدند و به طور تصادفی و برابر در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزارهای پژوهش شامل فرم کوتاه پرسشنامه رفتار تعارض آمیز رابین فاستر (۱۹۸۹) و پرسشنامه ابرازگری هیجانی کینگ و امونز (۱۰۹۹) بود. دانش آموزان گروه آزمایش تحت ۸ جلسه درمان فراتشخیصی یکپارچه قرار گرفتند. داده ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس در نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شد. یافته ها نشان داد که در نمرات مولفه های ابرازگری هیجان مثبت و منفی بین دو گروه تفاوت معناداری وجود دارد و درمان فراتشخیصی یکپارچه توانسته است ابرازگری هیجان مثبت و منفی را در نوجوانان دختر متعارض با والدین افزایش دهد (۰۵/۰>P). لذا، چنین می توان نتیجه گرفت که درمان فراتشخیصی یکپارچه روشی موثر در بهبود بخشیدن به ابراز هیجان در نوجوانان متعارض با والدین است.

کلیدواژه ها:

درمان فراتشخیصی یکپارچه ، ابرازگری هیجانی ، تعارض با والدین