کارکرد اصل احتیاط در حقوق پزشکی از منظر فقهی و حقوقی

اصل احتیاط در حقوق پزشکی به عنوان یک قاعده بنیادی در مواجهه با شرایط مبهم و پرریسک نقش مهمی در تصمیم گیریهای پزشکان ایفا می کند. این اصل به ویژه در مواقعی که درمانهای پیشنهادی با شک و تردید همراه است پزشک را به اتخاذ تصمیمات محتاطانه و به دور از هرگونه خطر برای بیمار هدایت می کند. اصل احتیاط در پزشکی به عنوان یک رویکرد مهم در حفاظت از سلامت بیماران و بهینه سازی فرآیندهای درمانی مطرح می شود. این اصل به پزشکان و تصمیم گیرندگان بهداشتی کمک می کند تا در مواجهه با عدم قطعیت ها و خطرات بالقوه مرتبط با درمانها و روشهای پزشکی اقدامات پیشگیرانه را در نظر بگیرند. با استفاده از اصل احتیاط، می توان از بروز عوارض جانبی و خطرات جدی جلوگیری کرد و همچنین به ارتقاء کیفیت مراقبت های بهداشتی و پزشکی کمک کرد. این مفهوم به ویژه در زمینه توسعه داروهای جدید، روشهای پیشرفته درمانی و واکسن ها اهمیت بسیاری دارد. در فقه اسلامی، اصل احتیاط بر اساس موازین شرعی همچون 'لا ضرر و لا ضرار' به منظور جلوگیری از هرگونه آسیب و ضرر به افراد تاکید دارد و پزشکان را به پرهیز از هرگونه اقدام که ممکن است منجر به آسیب به بیمار شود، ملزم می سازد. از منظر حقوقی، اصل احتیاط از حقوق بیمار حمایت کرده و پزشک را از مسئولیت های احتمالی ناشی از اشتباهات پزشکی محافظت می کند. این اصل در چارچوب مسئولیت مدنی و جزائی پزشکان اهمیت دارد و می تواند در مواردی که شک و تردید در تصمیم گیری وجود دارد راهنماییهای لازم برای اتخاذ بهترین روشهای درمانی ارائه دهد. مقاله حاضر به بررسی کارکرد این اصل از جنبه های فقهی و حقوقی پرداخته و نشان می دهد که رعایت آن نه تنها موجب حفظ

کلیدواژه ها:

اصل احتیاط ، حقوق پزشکی ، فقه اسلامی ، مسئولیت پزشکی ، مراقبت بهداشتی