بررسی سیاست های رفتاری برای کاهش انتشار از خودروهای سبک شهری: مطالعه موردی منطقه ۱۳ شهر تهران

این مطالعه با بهره گیری از مدل سازی مبتنی بر عامل در ابزار MATSim، تاثیر سناریوهای مختلف حمل ونقل و رفتار شهروندان را بر ترافیک و انتشار آلاینده ها در منطقه ۱۳ شهر تهران بررسی کرده است. نتایج نشان داد که سناریوی دورکاری با کاهش چشمگیر تردد وسایل نقلیه و آلاینده هایی نظیر CO₂، NOx، SO₂، و PM₂.₅، موثرترین راهکار برای بهبود کیفیت هوا و کاهش ترافیک است. در مقابل، ساعات کاری منعطف به دلیل ایجاد سفرهای جانبی، تاثیر محدودی بر کاهش آلودگی هوا داشت و حتی در برخی موارد منجر به افزایش انتشار آلاینده ها شد. در برخی موارد حتی منجر به افزایش انتشار آلاینده ها نظیر CO₂ تا ۹% شد. توسعه زیرساخت های دوچرخه سواری نیز با کاهش وابستگی به خودروهای شخصی، توانست انتشار CO₂ را تا ۲۶% کاهش دهد و سهم استفاده از دوچرخه را به ۵۱.۶% برساند. این پژوهش نشان می دهد که ترکیب سیاست های مدیریت تقاضای سفر با توسعه زیرساخت های پایدار، نظیر دوچرخه سواری و حمل ونقل عمومی پاک، می تواند به کاهش معنادار آلودگی و ترافیک در شهرهای پرتراکم منجر شود.

کلیدواژه ها:

مدل سازی عامل بنیان ، سناریوهای رفتاری ، آلودگی ، ذرات معلق ، ترافیک