نقش انگیزش و خودتنظیمی در کاهش رفتارهای خشونت آمیز دانش آموزان

خشونت در مدارس یکی از چالش های پیچیده ای است که در دهه های اخیر به یک معضل جهانی تبدیل شده و سلامت روانی و جسمی دانش آموزان را به شدت تحت تاثیر قرار داده است. رفتارهای خشونت آمیز نه تنها باعث آسیب های فیزیکی و روانی می شوند، بلکه محیط یادگیری را ناامن کرده و کیفیت آموزش را کاهش می دهند. این پدیده می تواند به صورت های مختلفی از جمله خشونت فیزیکی، کلامی و روانی بروز یابد. عوامل متعددی مانند مشکلات خانوادگی، شرایط اجتماعی-اقتصادی نامناسب، کمبود مهارت های اجتماعی و هیجانی، و ناکارآمدی سیستم آموزشی در کنترل رفتارها در بروز این پدیده نقش دارند. در این میان، مداخلات آموزشی و روان شناختی با تمرکز بر مهارت های فردی دانش آموزان، به عنوان رویکردهای موثری برای کاهش خشونت شناخته شده اند. هدف این مقاله، بررسی نقش حیاتی دو سازه روان شناختی یعنی انگیزش و خودتنظیمی در پیشگیری و کاهش رفتارهای خشونت آمیز در میان دانش آموزان است. انگیزش به عنوان نیروی محرکه ای که دانش آموزان را به سوی اهداف مثبت هدایت می کند و خودتنظیمی به عنوان توانایی مدیریت افکار، احساسات و رفتارها، می توانند به دانش آموزان کمک کنند تا به جای توسل به خشونت، از راه حل های سازنده استفاده کنند. در این پژوهش تحلیلی، با بررسی مفاهیم نظری و یافته های پژوهشی موجود، به تشریح چگونگی تاثیرگذاری این دو عامل بر رفتارهای دانش آموزان و ارائه راهکارهای کاربردی برای تقویت آن ها پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

خشونت ، دانش آموزان ، انگیزش ، خودتنظیمی ، مدرسه