طراحی فضاهای ورزشی هوشمند با استفاده از اینترنت اشیاء و هوش مصنوعی

فضاهای ورزشی سنتی، محیط هایی ایستا و غیرپاسخگو هستند که قادر به تعامل هوشمند با ورزشکاران و مدیران نیستند. این عدم پویایی منجر به ناکارآمدی در مصرف انرژی، افزایش ریسک آسیب دیدگی های قابل پیشگیری و ارائه تجربه ای یکسان و غیراختصاصی برای کاربران می شود. این مقاله با هدف ارائه یک چارچوب جامع برای طراحی و پیاده سازی فضاهای ورزشی هوشمند، به بررسی هم افزایی دو فناوری کلیدی اینترنت اشیاء (IoT) و هوش مصنوعی (AI) می پردازد. روش شناسی پژوهش حاضر مبتنی بر مرور نظام مند ادبیات در حوزه های معماری هوشمند، علوم ورزشی، IoT و یادگیری ماشین است. یافته های کلیدی در قالب یک معماری چهار لایه ارائه می شود: ۱) لایه ادراک: متشکل از شبکه ای از سنسورهای IoT (دوربین های هوشمند، سنسورهای محیطی، پوشیدنی ها) برای جمع آوری داده های آنی از محیط و ورزشکار. ۲) لایه اتصال: وظیفه انتقال امن و سریع حجم عظیم داده ها از طریق پروتکل های ارتباطی (مانند ۵G, Wi-Fi ۶). ۳) لایه پردازش و هوش: مغز سیستم که در آن الگوریتم های هوش مصنوعی (مانند بینایی ماشین، یادگیری تقویتی) داده ها را تحلیل کرده و تصمیمات هوشمندانه اتخاذ می کنند. ۴) لایه کاربرد و تعامل: ارائه خدمات ارزش افزوده از طریق داشبوردهای مدیریتی، اپلیکیشن های موبایل و بازخوردهای تعاملی به ورزشکاران. این مقاله نتیجه گیری می کند که همگرایی IoT و AI پتانسیل ایجاد انقلابی در نحوه مدیریت، بهره برداری و تجربه فضاهای ورزشی را دارد و می تواند آن ها را به اکوسیستم های زنده، پاسخگو و داده محور تبدیل کند. در نهایت، چالش های پیاده سازی و پیشنهادهای کاربردی مبسوط برای مدیران، معماران و توسعه دهندگان فناوری ارائه می گردد.

کلیدواژه ها:

فضای ورزشی هوشمند ، اینترنت اشیاء (IoT) ، هوش مصنوعی ، مدیریت هوشمند اماکن ، بینایی ماشین ، تجربه کاربر ، ساختمان هوشمند