نقش بیعدالتی فضایی در کولبری در نواحی مرزی استان کردستان

مرزها، ویترین یک کشور محسوب می شوند. چنانچه عدالت فضایی در نواحی حساس و شکننده مرزی در سطح پایینی باشد، پیامدهای منفی و تخریبی را به دنبال خواهد داشت. بهبیان دیگر نابرابری های فضایی در قلمرو ملی سبب ایجاد شکاف های اجتماعی-اقتصادی می شود و پی آیند آن در نواحی مرزی به صورت ناحیه گرایی سیاسی منفی و نیروی گریز از مرکز، خطری برای وحدت سرزمینی واحدهای سیاسی می باشد. با در نظر گرفتن پراکنش جغرافیایی قوم کرد در ایران و دنباله های فرامرزی آن، توجه به وضعیت توسعه نواحی مرزی استان کردستان را دوچندان می کند. کولبری در نواحی مرزی مذکور از یکسو جزو منابع درآمدی مشقت بار برای ساکنان سکونتگاه های مرزی است و از سوی دیگر قاچاق کالا ضربه ای مهلکی بر پیکره ای اقتصاد ملی وارد می کند. این پژوهش از نوع کاربردی و با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی و جمع آوری اطلاعات به صورت اسنادی و کتابخانه ای و با کاربست نظریه مرکز-پیرامون جان فریدمن به دنبال پاسخ به نقش و تاثیر بیعدالتی فضایی در شکلگیری کولبری در نواحی مرزی استان کردستان است. یافته های تحقیق نشان می دهد روی آوردن ساکنان نواحی مرزی کردستان به کولبری، پیوند تنگاتنگی با پایین بودن زیرساخت های توسعه و اشتغال در استان در نتیجه نابرابری های فضایی میان این ناحیه مرزی با سایر نواحی درون کشوری دارد.

کلیدواژه ها:

توسعه ، عدالت فضایی ، اشتغال کاذب ، کولبری ، استان کردستان