رابطه سکوت سازمانی و فراموشی سازمانی با عملکرد کارکنان آموزش و پرورش شهر تهران

عملکرد سازمانی به عنوان یکی از مهم ترین سازه های مدیریت سازمانی، معیاری برای سنجش کارایی و اثربخشی فعالیت های یک سازمان است. این مفهوم، که به چگونگی استفاده از منابع و دستیابی به اهداف سازمانی اشاره دارد، در سازمان های آموزشی مانند آموزش وپرورش نقشی محوری ایفا می کند (Byars). در چنین سازمان هایی، عملکرد شغلی کارکنان نه تنها به عنوان نبض حیاتی سازمان، بلکه به عنوان عاملی تعیین کننده در تحقق اهداف آموزشی و پرورش نسل های آینده مطرح است (رجبی فرجاد و مطیعیان نجار، ۱۳۹۶). عملکرد شغلی را می توان بر اساس تلاش یا نتایج تعریف کرد، و شامل ویژگی های فردی مانند دانش، مهارت، و توانایی است که از طریق رفتار کارکنان به نتایج عینی منجر می شود (Lusthaus, ۲۰۰۲). بااین حال، عوامل متعددی از جمله سکوت سازمانی و فراموشی سازمانی می توانند بر این عملکرد تاثیر مثبت یا منفی بگذارند. سکوت سازمانی، به عنوان یک پدیده جمعی، زمانی رخ می دهد که کارکنان از بیان نظرات، ایده ها، یا نگرانی های خود درباره مسائل سازمانی خودداری می کنند (Morrison & Milliken, ۲۰۰۰). این رفتار می تواند به دلایل مختلفی از جمله بی توجهی مدیران، ترس از پیامدهای منفی، یا منفعت طلبی شخصی بروز کند. پژوهشگران انواع مختلفی از سکوت سازمانی را شناسایی کرده اند: سکوت مطیع، که ناشی از بی اعتمادی به تاثیرگذاری نظرات است؛ سکوت دفاعی، که به دلیل ترس از تهدیدات شغلی رخ می دهد؛ سکوت فرصت طلبانه، که با هدف کسب منافع شخصی انجام می شود؛ و سکوت محجوب، که از کمبود اعتمادبه نفس نشات می گیرد (Brinsfield, ۲۰۱۳; Knoll & Van Dick, ۲۰۱۳; Pinder & Harlos, ۲۰۰۱). در سازمان های آموزشی، سکوت سازمانی می تواند همکاری، نوآوری، و حل مسئله را مختل کرده و به تضعیف عملکرد منجر شود (پور و همکاران، ۲۰۱۸). برای مثال، زمانی که کارکنان به دلیل ترس یا بی اعتمادی از ارائه پیشنهادات خودداری کنند، سازمان از پتانسیل بهبود فرآیندها محروم می شود.

کلیدواژه ها:

سکوت سازمانی ، عملکرد کارکنان ، آموزش و پرورش ، تهران