شناسایی مفاهیم بنیادین آموزش مجازی

تغییرات گسترده در عصر اخیر باعث تفاوت در هر حوزهای شده است و آموزش نیز در این فرایند دچار تغییراتی شده است و الگوی آموزش به سمت رویکرد آموزش الکترونیکی و مجازی رفته است. امروزه آموزش جز جدایی ناپذیر زندگی بشر شده و هرروز با پیشرفت تکنولوژی جدید، روشهای تازه ای برای ارائه ی آموزش به وجود می آید، ازجمله: آموزش از راه دور، آموزش مجازی، آموزش الکترونیکی. در همین راستا این پژوهش به بررسی تحولات سبکهای یاددهی و یادگیری، آموزش مجازی، آموزش الکترونیک، آموزش ترکیبی پرداخته است. این مطالعه از انواع تحقیقات کتابخانه و تحلیلی بود و یافته ها نشان داد در دوره آموزش الکترونیک الگوی تدریس نگاه آموزشی قبلی نیست و رویکرد فعال آموزشی و ابزار محور متناسب با شرایط و نیاز فراگیر جایگزین دوره قبلی شده است و عامل تدریس از معلم به ترکیب آموزش دهنده و فراگیر تغییر کرده است، ابزار تدریس به رویکرد فناوری محور و استفاده از وسایل آموزشی متنوع چون واقعیت افزوده در این مسیر تغییریافته است و بین دانش آموز و معلم روابط نزدیکی برقرار گردیده است و پیامد آموزش منتهی به ورد به بازار کار و یادگیری تخصصی معطوف شده است. با ورود به سده ۲۱ و پیشرفت فناوری اطلاعات شکل دیگری از آموزش به نام آموزش مجازی جای خود را در نظام آموزشی باز کرده و این نوع آموزش برنامه درسی خاص خود را طلب می کند که به آن برنامه درسی مجازی می گویند. یادگیری درو نشبک های در بهترین شکل، فراگیرمحور و فراگیرمدار است. از آنجا که در برنامه درسی مجازی بر فراگیر و فراگیرمحوری تاکید می شود، لذا آنچه موجب بهبودی در فرایند آموزش می شود نه پداگوژی (هنر و علم کمک به افراد برای یادگیری) است و نه اندراگوژی (فن آموزش بزرگسالان) بلکه هیوتاگوژی یا یادگیری خودراهبری است. برنامه درسی مجازی با برداشتن دیوارهای فرهنگی، سیاسی وجغرافیایی، باعث گشترس روزافزون نوعی از آموزشی مادام العمر شده است. در واقع فلسفه زیربنایی برنامه درسی مجازی یادگیری آزاد در هر مکان، در هر زمان و با هر زبان می باشد و راه مناسبی جهت پیشبرد اهداف چشم انداز آموزش برای همه (از نظر سن، جنس، فرهنگ، زبان، مذهب و...) است.

کلیدواژه ها:

آموزش مجازی ، برنامه درسی آموزش مجازی ، فاوا ، واقعیت مجازی ، واقعیت افزوده.