جایگاه دانش بومی در حفظ محیط زیست و توسعه پایدار روستایی

با بروز مشکلات اقتصادی- اجتماعی و زیست محیطی ناشی از رویکردهای نوسازی در نیم قرن اخیر، دانش بومی به عنوان مولفه اصلی نظام دانش هر کشور اهمیتی جدی یافته است. دانش بومی حاصل فرآیند یادگیری تجربی و آزمون و خطای چند هزار ساله هر جامعه در ارتباط با محیط پیرامون خود است. دانش بومی بخشی از سرمایه ملی هر قوم است که زمینه های مساعدی را برای توسعه و به ویژه توسعه پایدار فراهم می آورد. در این مقاله ضمن تعریف دانش بومی به جایگاه آن در حفظ محیط زیست و توسعه پایدار روستایی پرداخته شده است. مطالعه حاضر به روش کتابخانه ای و به کمک کتب، اسناد و مدارک، پایگاه های اطلاعاتی و اینترنتی تدوین شده است.

کلیدواژه ها:

دانش بومی ، محیط زیست ، توسعه پایدار ، روستا