کاربرد هوش مصنوعی در طراحی فرم های معماری آینده نگر: از الگوریتم های ژنتیک تا یادگیری ماشین

این مقاله به بررسی کاربرد هوش مصنوعی در طراحی فرم های معماری آینده نگر می پردازد. هدف اصلی پژوهش، تحلیل نقش الگوریتم های ژنتیک و یادگیری ماشین در خلق فرم های معماری نوآورانه و بهینه است. روش تحقیق توصیفی-تحلیلی بوده و با استفاده از بررسی مطالعات موردی و شبیه سازی های کامپیوتری، عملکرد فرم های تولیدشده ارزیابی شده است. یافته ها نشان می دهد که ترکیب الگوریتم های ژنتیک با یادگیری ماشین می تواند ضمن حفظ خلاقیت، به بهبود کارایی عملکرد سازه ای و اقلیمی فرم ها کمک کند. نوآوری اصلی این مقاله در ارائه چارچوب ترکیبی کاربرد هوش مصنوعی به منظور بهینه سازی و خلق فرم های معماری پیچیده و آینده نگر است که می تواند زمینه ساز تحول در فرایند طراحی معماری باشد.

کلیدواژه ها:

هوش مصنوعی ، الگوریتم های ژنتیک ، یادگیری ماشین ، فرم معماری ، طراحی آینده نگر ، معماری دیجیتال ، طراحی پارامتریک.