ارتقای شاخص های بازآفرینی بافت های آسیب پذیر شهری با تاکید بر نوشهرگرایی (مطالعه موردی: منطقه ۷ اصفهان)

بافت های شهری آسیب پذیر، تصویری از سیستمی پیچیده را ارائه می دهند که از عوامل متعدد و درهم تنیده تشکیل شده اند. این موضوع باعث می شود که تعریف فرسودگی بافت های شهری بسته به اولویت ها و دغدغه های هر شهر در کشور متفاوت باشد. یکی از چالش های اصلی در بافت های فرسوده، نادیده گرفتن اصول نو-شهرگرایی در جوامع مدرن است. بنابراین، هدف از این تحقیق، شناسایی و تشریح شاخص های بازآفرینی بافت های آسیب پذیر شهری با تاکید بر اصول نو-شهرگرایی در منطقه هفت شهر اصفهان است. این مسئله به دلیل تاثیر مستقیم بر کیفیت زندگی شهروندان، مدیریت شهری و توسعه پایدار، اهمیت بالایی دارد.این تحقیق از لحاظ روش شناسی از نوع ترکیبی (Mixed Methods) است که در آن از روش های کمی (پرسشنامه و تحلیل آماری) و کیفی (مصاحبه های نیمه ساختاریافته و تحلیل محتوا) استفاده شده است و از جنبه کاربردی طراحی شده است. داده های مورد نیاز از طریق مطالعات کتابخانه ای و مشاهدات میدانی جمع آوری شدند و ابزار اصلی جمع آوری اطلاعات، پرسشنامه بود. جامعه آماری شامل کارشناسان حوزه مسکن و توسعه شهری و شهرداری منطقه هفت اصفهان بود که پرسشنامه ها به صورت هدفمند بین ۵۰ نفر از این خبرگان توزیع شد. برای تحلیل داده ها از معادلات ساختاری و نرم افزار (Smart-PLS) استفاده شد.یافته های تحقیق نشان داد که شاخص های کالبدی و زیرساختی بیشترین تاثیر را در بازآفرینی منطقه هفت اصفهان داشتند و پس از آنها، شاخص های اقتصادی-نهادی و سپس شاخص های اجتماعی-فرهنگی قرار داشتند. همچنین مشخص شد که مشارکت شهروندان و نظارت در تصمیم گیری های محلی، پایبندی به قوانین را تقویت کرده و مدیران و مقامات را در اجرای قوانین متعهد و پاسخگو می سازد. رعایت قوانین توسط مردم و عملکرد موثر مدیران و ذینفعان مرتبط با ساختار کلان مدیریت شهری، شهرها را به سمت قانون مداری بیشتر سوق داده و آینده آنها را تضمین می کند.

کلیدواژه ها:

بازآفرینی شهری ، بافت های آسیب پذیر ، نو-شهرگرایی ، منطقه هفت اصفهان