تاثیر نوع فعالیت ورزشی بر رضایت از اوقات فراغت و کیفیت زندگی در بزرگسالان

هدف این پژوهش بررسی تاثیر ورزش و فعالیت های بدنی بر رضایت از اوقات فراغت در میان بزرگسالان ۱۸ تا ۶۵ سال ساکن شهر تهران بود. این مطالعه با رویکرد کمی و از طریق پرسشنامه استاندارد، داده ها را از ۴۰۰ (نفر ۲۲۰ مرد و ۱۸۰ زن) به روش نمونه گیری خوشه ای تصادفی جمع آوری کرد. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه رضایت از اوقات فراغت راغب و بیرد (۱۹۸۰) و پرسشنامه فعالیت بدنی مبتنی بر مقیاس IPAQ بود. تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS نسخه ۲۶ انجام شد. نتایج نشان داد که بین فراوانی فعالیت های ورزشی و رضایت از اوقات فراغت رابطه مثبت و معناداری وجود دارد (r = ۰.۵۲, p < ۰.۰۱). تحلیل رگرسیون چندمتغیره نشان داد که فعالیت های ورزشی و نوع آن ها (گروهی یا فردی) ۲۸% از واریانس رضایت از اوقات فراغت را توضیح می دهند (R² = ۰.۲۸, p < ۰.۰۱). ورزش های گروهی نسبت به ورزش های فردی رضایت اجتماعی بیشتری ایجاد کردند (t = ۴.۱۲, p < ۰.۰۱). این یافته ها بر اهمیت توسعه برنامه های ورزشی در اوقات فراغت برای بهبود کیفیت زندگی تاکید دارند و پیشنهاد می کنند که سیاستگذاران برنامه های متنوع ورزشی را در اولویت قرار دهند.

کلیدواژه ها:

ورزش ، فعالیت بدنی ، رضایت از اوقات فراغت ، کیفیت زندگی ، هویت اجتماعی