تاثیر فعالیتهای ورزشی سازمان یافته بر جامعهپذیری نوجوانان ایرانی

ورزش به عنوان عاملی کلیدی در پیشرفت و توسعه اجتماعی و فردی نوجوانان، نقشی اساسی ایفا می کند. این مقاله به بررسی تاثیرات فعالیتهای ورزشی سازمان یافته بر جامعه پذیری نوجوانان می پردازد. این تحقیق از نوع توصیفی-تحلیلی با استفاده از روش های کیفی و کمی (پرسشنامه و مصاحبه) انجام شده است. ۲۰۰ نفر از نوجوانان ۱۲ تا ۱۸ ساله در ۵ شهر بزرگ ایران جامعه آماری این پژوهش را تشکیل می دهند. یافته ها نشان می دهد که شرکت در فعالیت های ورزشی سازمان یافته، تاثیرات مثبتی بر مهارت های اجتماعی نوجوانان دارد. ورزشکاران در مقایسه با غیرورزشکاران، از مهارت های ارتباطی، اعتماد به نفس و روابط دوستانه بهتری برخوردارند. همچنین، ورزش نقش مهمی در توسعه مهارت های فردی نوجوانان ای فا می کند. ورزشکاران خودپنداره، خودباوری و مهارت های مدیریت استرس بهتری دارند. نتایج مصاحبه ها نیز نشان دهنده کمک ورزش به تقویت روحیه همکاری، تحمل و بردباری، تعهد و رفتارهای اجتماعی نوجوانان است. یافته های این تحقیق، ورزش را به عنوان ابزاری موثر در توسعه مهارت های فردی و اجتماعی نوجوانان و تسهیل فرآیند جامعه پذیری آنها معرفی می کند. با توجه به مزایای فراوان ورزش برای نوجوانان، ضروری است که برنامه های ورزشی متنوع و جذابی برای آنها طراحی و اجرا شود. همچنین، والدین، مربیان و معلمان باید نقش فعال تری در تشویق و حمایت از نوجوانان در فعالیت های ورزشی ایفا کنند. پیشنهاد می شود در تحقیقات آتی، نمونه گیری در مقیاس بزرگ تر و با تنوع بیشتر انجام شود و تاثیرات بلندمدت ورزش بر مهارت های نوجوانان مورد بررسی قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

جامعه پذیری ، فعالیت های ورزشی سازمان یافته ، نوجوانان