بررسی تطبیقی تاثیر انواع ریکاوری فعال و غیرفعال بر سطح الکتات و بازتوانی عضله

ریکاوری پس از فعالیت بدنی شدید، فرآیندی حیاتی برای بهینه سازی عملکرد ورزشی بعدی و پیشگیری از آسیب دیدگی است. در بین استراتژی های ریکاوری، رویکردهای فعال (Active Recovery) و غیرفعال (Passive Recovery) به طور گسترده ای مورد مطالعه قرار گرفته اند. این مقاله مروری علمی به بررسی تطبیقی تاثیر هر دو نوع ریکاوری بر دو جنبه کلیدی بازتوانی فیزیولوژیکی: کاهش سطح الکتات خون (Lactate Clearance) و بازتوانی عملکردی عضله (Muscle Recovery) می پردازد. مکانیسم های فیزیولوژیکی درگیر شامل تاثیر بر جریان خون عضلانی، اکسیداسیون الکتات، کاهش التهاب و ترمیم بافت بررسی می شوند. شواهد نشان می دهند که ریکاوری فعال با شدت پایین تا متوسط، با حفظ جریان خون بالا و تسهیل اکسیداسیون الکتات در عضلات فعال، به پاکسازی سریع تر الکتات کمک می کند. در مقابل، ریکاوری غیرفعال ممکن است برای ترمیم بافت های آسیب دیده عضلانی در فازهای اولیه پس از تمرینات بسیار شدید، مزایایی داشته باشد. تاثیر هر رویکرد بر شاخص های بازتوانی عضله مانند کاهش درد عضلانی تاخیری (DOMS)، بازگشت قدرت و توان عضلانی، و نشانگرهای آسیب عضلانی نیز مورد مقایسه قرار می گیرد. این مقاله با ارائه یک تحلیل جامع، به تبیین بهترین راهکارها برای بهینه سازی ریکاوری در انواع مختلف فعالیت های ورزشی می پردازد.

کلیدواژه ها:

ریکاوری فعال ، ریکاوری غیرفعال ، الکتات خون ، بازتوانی عضله ، درد عضلانی تاخیری