ارزیابی نقش پایداری سکونتگاه های غیررسمی بر کیفیت زندگی کودکان

سکونتگاه های غیررسمی به عنوان یک مسکن قابل استطاعت برای اقشار ضعیف جامعه به صورت خودرو شکل گرفته اند. این سکونتگاه ها فقط به عنوان یک سرپناه شناخته شده و از لحاظ کیفیت زندگی در وضعیت نامناسبی قرار دارند. کودکان به عنوان عضو آسیب پذیر در فضاهای شهری نیاز به فضاهای سرزنده، باکیفیت و ایمن از لحاظ کالبدی، زیست محیطی و اجتماعی را دارا می باشند. زمانی می توان گفت یک شهر پایدار است که در آن زندگی پایدار نیز جریان داشته باشد. توجه به نیازهای کودکان برای زندگی بهتر در شهرها یکی از اصول مهم شهرهای پایدار می باشد. متاسفانه در سالهای اخیر با رشد جمعیت و افزایش قیمت زمین، سکونتگاه های بیکیفیت در شهرها و حاشیه شهرها رشد پیدا کردند. در این سکونتگاه ها نیازهای اولیه کودکان همچون امنیت، بهداشت روانی و جسمی و... نادیده گرفته شده است. از این روی ضروری است میزان تاثیر پایداری سکونتگاه های غیررسمی بر کیفیت زندگی کودکان مورد بررسی قرار گیرد. پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر شیوه انجام از نوع کیفی بوده و برای جمع آوری اطلاعات از روش های استنادی(کتابخانه ای) و پیمایشی(میدانی) استفاده گردید و نیز ابزار پرسشنامه و مصاحبه باز از ساکنین محله بهره گرفته است. داده های پرسشنامه ها از روش AHP وزندهی و مورد تحلیل قرار گرفته است. نتایج حاصل از تحلیل داده ها و مصاحبه ها و پیمایش میدانی حاصل گردیده است. طبق مطالعات انجام شده محله محمدآباد به عنوان یکی از سکونتگاه های غیررسمی شهر قدس، ناپایدار بوده و کودکان دارای کیفیت زندگی پایینی در این محله می باشند که می تواند سلامت جسمی و روانی آنها را تحت تاثیر قرار دهد. از این روی ضروریست ساماندهی محل به جهت ارتقاء کیفیت زندگی کودکان انجام گیرد، چراکه با توجه به مطالعات انجام شده تخریب و تغییر موقعیت پاسخگو نمی باشد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، سکونتگاه غیررسمی ، شهر دوستدار کودک ، محمدآباد