نقش زبان آموزی در توسعه مهارتهای اجتماعی دانش آموزان ابتدایی

زبان آموزی در سال های ابتدایی زندگی نه تنها بستری برای یادگیری مفاهیم علمی و درسی است، بلکه یکی از مهم ترین ابزارهای شکل گیری و تقویت مهارت های اجتماعی در کودکان به شمار می رود. پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش زبان آموزی در رشد مهارت های اجتماعی دانش آموزان دوره ی ابتدایی انجام شده و تلاش دارد تا با رویکردی تحلیلی و میان رشته ای، پیوند میان زبان، شناخت، هیجان و ارتباط اجتماعی را در فضای آموزش ابتدایی بازنمایی کند. در این مقاله، ابتدا مفاهیم پایه ای همچون مهارت های اجتماعی (شامل همدلی، همکاری، مسئولیت پذیری، کنترل هیجانات و تعامل موثر)، نظریه های رشد اجتماعی (مانند دیدگاه های ویگوتسکی، اریکسون و بندورا)، و ابعاد مختلف زبان آموزی مورد بررسی قرار گرفت. سپس، نقش زبان در رشد شناختی-اجتماعی، شکل گیری هویت، و توسعه ی روابط بین فردی تحلیل شد. در بخش های میانی مقاله نیز به مرور مطالعات داخلی و خارجی پرداخته شد که نشان می دادند زبان آموزی موثر با رشد همدلی، کاهش اضطراب اجتماعی، بهبود مهارت های غیرکلامی و مشارکت در تعامل های بین فرهنگی رابطه ی مستقیم دارد. در ادامه، ابعاد روان شناختی، آموزشی و زبان شناختی موضوع مورد واکاوی قرار گرفت. یافته ها حاکی از آن است که زبان آموزی در بستر کلاس درس، در صورت مدیریت صحیح، می تواند بستر شکل گیری هویتی سالم، ارتباطی معنادار، و مشارکتی فعال باشد. همچنین چالش هایی چون کمبود منابع مناسب، سلطه ی روش های سنتی آموزش، و فقدان برنامه ریزی زبانی در مدارس ابتدایی مطرح و راهکارهایی همچون توانمندسازی معلمان، طراحی محیط های یادگیری پویا، و بهره گیری از فناوری پیشنهاد شد. در پایان، پیشنهاداتی کاربردی برای معلمان، برنامه ریزان درسی و مدارس ارائه شد تا از ظرفیت های زبان آموزی در جهت ارتقای اجتماعی-عاطفی دانش آموزان بهره ببرند. این مقاله با تاکید بر نگاه چندوجهی به زبان در آموزش ابتدایی، تلاش دارد تا افق تازه ای برای پژوهش ها و سیاست گذاری های تربیتی باز کند.

کلیدواژه ها:

زبان آموزی ، مهارت های اجتماعی ، آموزش ابتدایی ، همدلی ، رشد اجتماعی ، روان شناسی تربیتی ، هویت ، زبان و فرهنگ ، تعامل کلامی