بررسی احساس خودکارآمدی معلمان ابتدایی و راهکارهای ارتقای آن

هدف پژوهش حاضر بررسی میزان خودکارآمدی معلمان دوره ابتدایی و مولفه های آن شامل مدیریت کلاس، راهبردهای آموزشی، و مشارکت دادن دانش آموزان بود. این پژوهش به روش توصیفی پیمایشی انجام شد. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه معلمان یک مدرسه ابتدایی در ناحیه ۲ رشت بود که به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه استاندارد خودکارآمدی معلمان (TSES) بود. داده ها با استفاده از آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و آزمون t تک نمونه ای تحلیل شدند. یافته ها نشان داد میانگین کلی خودکارآمدی معلمان برابر با ۰۶/۴ بود که به طور معناداری از میانگین نظری بالاتر است. همچنین، میانگین مولفه های مدیریت کلاس (۲۳/۴)، راهبردهای آموزشی (۰۹/۴) و مشارکت دادن دانش آموزان (۸۴/۳) نیز همگی بالاتر از سطح متوسط بودند و تفاوت آن ها با مقدار نظری معنادار بود. این نتایج نشان می دهد که معلمان مورد مطالعه باور بالایی به توانمندی های حرفه ای خود دارند. با وجود این، مولفه «مشارکت دادن دانش آموزان» نسبت به سایر مولفه ها میانگین پایین تری داشت که می تواند نیاز به مداخلات آموزشی و حمایتی بیشتر در این زمینه را نشان دهد. بر اساس یافته های پژوهش، پیشنهاد می شود برنامه های توانمندسازی معلمان در زمینه تعامل موثر با دانش آموزان و روش های تدریس فعال در دستور کار قرار گیرد تا سطح خودکارآمدی معلمان به طور متوازن ارتقا یابد.

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی معلمان ، مدیریت کلاس ، مشارکت دانش آموزان ، راهبردهای تدریس ، آموزش ابتدایی