بررسی اثربخشی تدریس مبتنی بر بازی در آموزش کودکان ابتدایی

بازی به عنوان یک ابزار آموزشی موثر، توانایی آن را دارد که یادگیری را برای کودکان لذت بخش، عمیق و پایدار کند. طبق نظریه روانشناسان، بازی نه تنها وسیله ای برای سرگرمی، بلکه بستری برای رشداجتماعی و عاطفی کودک تلقی می شود. تدریس از طریق بازی، به دلیل برخورداری از ویژگی هایی همچون انگیزش درونی، تعامل فعال، خودتنظیمی و یادگیری اکتشافی، می تواند ضعف های موجود در روش های سنتی آموزشی را جبران کند. هدف از پژوهش حاضر بررسی اهمیت تدریس مبتنی بر بازی در فرآیند آموزش کودکان دوره ابتدایی است. یافته های حاصل از مطالعات متعدد نشان می دهد که استفاده از بازی در کلاس درس موجب افزایش تمرکز، یادگیری مفهومی، تعامل اجتماعی و مهارت های زبانی کودکان می شود. همچنین، تدریس بازی محور با ایجاد محیطی امن و غیرتهدیدآمیز، زمینه را برای تقویت خلاقیت، تفکر انتقادی و حل مسئله در دانش آموزان فراهم می کند. از سوی دیگر، تاثیر بازی بر بهبود انگیزه تحصیلی، کاهش اضطراب یادگیری و افزایش اعتماد به نفس در میان کودکان کاملا مشهود است. در پژوهشی که توسط ما نیز صورت گرفت با نتایج آماری و .... که به دست آمد، تاثیر مثبت تدریس مبتنی بر بازی در موزش کودکان ابتدایی را تایید کرد. با توجه به نتایج به دست آمده باید رویکرد بازی محور به عنوان یک اصل اساسی در برنامه ریزی درسی، طراحی فعالیت های آموزشی و تربیت معلمان مورد توجه سیاست گذاران آموزشی قرار گیرد. آموزش بازی محور نه تنها موجب یادگیری بهتر مفاهیم درسی می شود، بلکه به پرورش نسلی خلاق، مشارکت جو و دارای مهارت های زندگی نیز کمک می کند.

کلیدواژه ها:

بازی ، یادگیری ، خلاقیت ، مهارت اجتماعی