پشمینه پوشی در آثار عرفان صوفی

پشمینه پوشی در عرفان صوفی، یکی از مظاهر بارز زهد و فقر معنوی است که از دیرباز در میان صوفیان رواج داشته است. این پوشش نماد بی اعتنایی به دنیای مادی و تاکید بر سلوک در مسیر حقیقت است. صوفیان با انتخاب لباس های ساده و خشن، از تجملات دنیوی فاصله گرفته و تلاش می کنند با ترک وابستگی های ظاهری، به تزکیه نفس و تقرب به حق دست یابند. پشمینه پوشی در آثار عرفانی به عنوان نشانه ای از اخلاص، فروتنی و ریاضت مورد توجه قرار گرفته و در بسیاری از متون صوفیانه از آن به عنوان رمز عبور از ظواهر فریبنده دنیا به سوی حقیقت یاد شده استدر متون عرفانی، از جمله آثار بزرگان صوفیه همچون مولانا، عطار و ابن عربی، مفهوم پشمینه پوشی با مفاهیم زهد، فقر و فنا در حق پیوند خورده است. این پوشش نه تنها یک نماد ظاهری، بلکه تجسم یک جهان بینی معنوی و عرفانی است که صوفی را به مرحله ای از سلوک می رساند که در آن هیچ تعلقی به دنیای مادی باقی نمی ماند. بررسی این مفهوم در عرفان اسلامی نشان می دهد که پشمینه پوشی، بیش از یک سنت ظاهری، جلوه ای از باور صوفیانه به ترک دنیا و جستجوی حقیقت مطلق است. واژگان کلیدی: پشمینه پوشی، عرفان صوفی، زهد، فقر، ریاضت، فنا، تزکیه نفس

کلیدواژه ها:

پشمینه پوشی ، عرفان صوفی ، زهد ، فقر ، ریاضت ، فنا ، تزکیه نفس