بررسی سادیسم در اشعار سیمین بهبهانی و مازوخیسم در غزلیات سعدی

در مقاله اینجا به بررسی دو ویژگی روانی - سادیسم در اشعار سیمین بهبهانی و مازوخیسم در غزلیات سعدی - می پردازد. سیمین بهبهانی در آثارش با بیان احساسات شدید و گاهی خشن، تصویرگر نمادهای سادیستی است که در عشق و رنج موج می زند. از سوی دیگر، سعدی با لطافت و عمق ذهنی خاص خود، نشانه های مازوخیسم را در غزلیاتش به تصویر کشیده است, جایی که عشق با درد و رنج تجمیع می شود و لذت ویژه ای از این درد برده می شود. این مطالعه با استفاده از روش تحلیل و رویکردهای روانشناسی-ادبی، نشان می دهد که چگونه این دو شاعر با زبان بدیع خود به کاوش عمیق در پیچیدگی های روانی عشق و رنج پرداخته و تاثیرات زیادی بر ادبیات معاصر و کلاسیک داشته اند. در ساحت پررمز و راز ادبیات فارسی، سیمین بهبهانی و سعدی با ایده های متفاوتی از سادیسم و مازوخیسم، چهره های تاریک و عمیق درون انسانی, پرداخته اند. بهبهانی, با زبان ناب خود, سادیسم را به عنوان آتش درون که از ناراحتی و درد عشق زاییده می شود, مصور می کند. درمقابل, سعدی غزل های خود را به رنج تحمل شده در راه عشق آراسته و مازوخیسم را به زیبایی و نرمی بیان می کند. خوانش این آثار, قطره ای از صلابت و شکوه احساسات انسانی را نشان می دهد که در زبان و طرح های زیبا و موثر زندگی می کنند.

کلیدواژه ها:

سادیسم ، مازوخیسم ، سعدی ، سیمین بهبهانی ، روانشناسی ، ادبیات