مقایسه اثربخشی درمان شناختی-رفتاری و درمان مبتنی بر شفقت بر نگرانی از تصویر بدنی در زنان مبتلا به پسوریازیس

هدف از پژوهش حاضر بررسی مقایسه اثربخشی درمان شناختی-رفتاری و درمان مبتنی بر شفقت بر نگرانی از تصویر بدنی در زنان مبتلا به پسوریازیس بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش­آزمون و پس­آزمون با گروه کنترل همراه با مرحله پیگیری ۲ ماهه بود. جامعه آماری پژوهش کلیه  زنان مبتلا به پسوریازیس مراجعه کننده به کلینیک­های درماتولوژی شهر تهران در پاییز سال ۱۴۰۳ بودند. تعداد ۴۵ زن بیمار تشخیص داده شده بر اساس پزشک متخصص به صورت تصادفی ساده در دو گروه شامل گروه آزمایشی درمان شناختی-رفتاری(۱۵ زن)، گروه درمان مبتنی بر شفقت (۱۵ زن) و یک گروه کنترل (۱۵ زن) قرار گرفتند. سپس گروه ­ آزمایش اول تحت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه­ای درمان شناختی-رفتاری و گروه آزمایش دوم تحت۱۰ جلسه ۹۰ دقیقه ­ای درمان مبتنی بر شفقت قرار گرفتند. از سیاهه نگرانی از تصویر بدنی(BICI) لیتلتون و همکاران(۲۰۰۵) به منظور گردآوری اطلاعات استفاده شد. برای تحلیل داده­ ها از به دست آمده از تحلیل واریانس با اندازه­گیری مکرر و آزمون تعقیبی بن­فرونی استفاده شد. نرم افزار تحلیل داده­ ها SPSS نسخه ۲۸ بود. نتایج نشان داد هر دو مداخله مذکور در مرحله پس آزمون و پیگیری اثربخشی معناداری بر نگرانی از تصویر بدنی داشته است (۰/۰۵>p). همچنین نتایج آزمون تعقیبی نشان داد که درمان مبتنی بر شفقت اثربخشی بیشتری نسبت به درمان شناختی-رفتاری بر کاهش نگرانی از تصویر بدنی دارد (۰/۰۵>p). بر اساس نتایج پژوهش حاضر، میتوان گفت که درمان شناختی-رفتاری و درمان مبتنی بر شفقت میتوانند به عنوان شیوه­ های درمانی مناسب برای کاهش نگرانی از تصویر بدنی در  زنان مبتلا به پسوریازیس در مراکز مشاوره و خدمات روانشناختی به کار برده شوند و تقدم استفاده در کاهش نگرانی از تصویر بدنی زنان مبتلا به پسوریازیس با درمان مبتنی بر شفقت است.

کلیدواژه ها:

نگرانی از تصویر بدنی ، درمان شناختی-رفتاری ، درمان مبتنی بر شفقت ، پسوریازیس