آفرینش در باورمندی مزدیسنا (زرتشتی)

مفهوم آفرینش در آیین مزدیسنا یکی از بنیادی ترین محورهای هستی شناختی و الاهیاتی است که ساختار کیهان، انسان و نبرد دائمی میان خیر و شر را تبیین می کند. این مقاله با رویکردی تحلیلی–توصیفی و با اتکا بر منابع کهن و پژوهش های معتبر معاصر، به بررسی مراحل آفرینش در جهان مینوی و گیتیوی در آیین زرتشت می پردازد. ساختار دوگانه اهورامزدا و اهریمن، نقش امشاسپندان در سازمان دهی هستی، و تبلور تدریجی عناصر آفرینش در شش مرحله یا گاهنبارها، از جمله محورهای این تحلیل است. همچنین، مفهوم زمان بی آغاز، تقابل زروان گرایانه با سنت اوستایی، و بازتاب های نمادین آفرینش در هنر، اسطوره و گیاهان مقدس نیز مورد مطالعه قرار گرفته اند. نتایج مقاله نشان می دهد که نظام آفرینش در مزدیسنا، برخلاف برداشت های تک لایه، واجد ساختاری پویا و چندسطحی است که در پیوند با مفاهیم نبرد نیکی و پلیدی، مسئولیت انسان در نظم هستی و رستگاری نهایی معنا می یابد. تحلیل تطبیقی این ساختار با دیگر نظام های اسطوره ای نیز بیانگر ویژگی منحصربه فرد کیهان شناسی زرتشتی و نقش آن در هویت دینی ایرانیان باستان است.

کلیدواژه ها:

آفرینش ، مزدیسنا ، اسطوره ، زرتشت ، کیهان شناسی ، اهورامزدا.