تحلیل تاثیر آموزش مهارت های زندگی در ارتقای تاب آوری دانش آموزان ابتدایی

هدف پژوهش حاضر، بررسی مسائل مرتبط با تاثیر آموزش مهارت های زندگی در ارتقای تاب آوری دانش آموزان دوره ابتدایی است؛ مسائلی که امروزه در پی افزایش فشارهای روانی، چالش های تحصیلی، و تحولات اجتماعی برای این گروه سنی حیاتی تر از گذشته جلوه می کند. رویکرد پژوهشی به کار برده شده کیفی بوده و تمرکز آن بر تحلیل تجارب و نگرش های معلمان و کارشناسان تربیتی درباره آموزش مهارت های زندگی و اثرات آن بر توانمندی های روانی-اجتماعی دانش آموزان است. مبانی نظری این مقاله مبتنی بر دیدگاه نظریه تاب آوری روان شناختی است که از نظریه های ریچاردسون و همکارانش برگرفته شده است و به بررسی نحوه مقابله فرد با عوامل استرس زا می پردازد. سوال اصلی مقاله این بود که آیا می توان با بهره گیری از برنامه های آموزشی مهارت های زندگی، میزان تاب آوری دانش آموزان ابتدایی را ارتقاء داد؟ یافته های تحقیق نشان داد که بهبود کیفیت آموزش مهارت های زندگی از جمله مهارت حل مسئله، خودآگاهی، همدلی و مدیریت هیجانات، موجب ارتقای سطح تاب آوری روانی، افزایش سازگاری با فشارهای محیطی، و بهبود روابط بین فردی دانش آموزان شده است. نتایج این تحقیق می تواند مبنایی برای بازنگری در برنامه های درسی و سیاست های آموزشی مدارس ابتدایی قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، مهارت های زندگی ، دانش آموزان ، آموزش ابتدایی ، خودآگاهی ، مدیریت هیجان