پیش بینی اعتیاد به فضای مجازی براساس احساس تنهایی و پردازش هیجانی در زنان

هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش پیش بینی کنندگی احساس تنهایی و سبک پردازش هیجانی در اعتیاد به فضای مجازی زنان ۲۵ تا ۵۰ ساله ساکن تهران بود. این مطالعه توصیفی-همبستگی از نوع پیش بین بوده و جامعه آماری آن شامل کلیه زنان بزرگسال شهر تهران در سال ۱۴۰۴ بود. نمونه ای متشکل از ۲۵۰ نفر از طریق نمونه گیری در دسترس از طریق فراخوان آنلاین در شبکه های اجتماعی انتخاب شد. ابزارهای مورد استفاده شامل پرسشنامه اعتیاد به فضای مجازی کیم و همکاران (۲۰۲۲)، مقیاس احساس تنهایی دی تاماسو (۲۰۰۴) و پرسشنامه سبک پردازش هیجانی باکر و همکاران (۲۰۰۷) بود. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۶ و آزمون های همبستگی پیرسون و رگرسیون چندمتغیره هم زمان تحلیل شد. نتایج نشان داد که احساس تنهایی و سبک پردازش هیجانی ناکارآمد، پیش بین معنادار اعتیاد به فضای مجازی هستند (۰/۰۱>p). همچنین بین مولفه های خاصی از پردازش هیجانی (سرکوب، اجتناب و پردازش شناختی منفی) با اعتیاد به فضای مجازی رابطه مثبت و معنادار مشاهده شد. یافته ها بیانگر آن است که ضعف در تنظیم هیجانی و تجربه احساس تنهایی در زنان، خطر وابستگی ناسالم به فضای مجازی را افزایش می دهد. این نتایج می تواند به طراحی مداخلات پیشگیرانه و درمانی برای کاهش اعتیاد به فضای مجازی در زنان بزرگسال کمک کند.

کلیدواژه ها:

اعتیاد به فضای مجازی ، احساس تنهایی ، پردازش هیجانی ، زنان بزرگسال ، روان شناسی سلامت