مقایسه سیستمهای آموزشی در مناطق شهری و روستایی از دیدگاه جغرافیایی و زبانی

این پژوهش با هدف مقایسه سیستم های آموزشی در مناطق شهری و روستایی از دیدگاه جغرافیایی و زبانی انجام شده است. روش تحقیق توصیفی-تحلیلی با رویکرد مرور نظام مند مطالعات پیشین (۱۳۹۰–۱۴۰۳) و تحلیل داده های ثانویه است. یافته ها نشان می دهد که از نظر جغرافیایی، مناطق روستایی با چالش های ساختاری مانند پراکندگی مدارس، کمبود معلمان متخصص، دسترسی محدود به فناوری های آموزشی و نبود زیرساخت های حمل ونقل مواجه هستند، درحالی که مناطق شهری از تمرکز بالای امکانات، مدارس مجهز و معلمان باتجربه بهره مندند. از منظر زبانی، تنوع گویش ها و تفاوت زبان آموزش (فارسی) با زبان محلی دانش آموزان روستایی، به ویژه در سال های اول تحصیل، منجر به کاهش کیفیت یادگیری و افزایش نرخ ترک تحصیل شده است. در مقابل، یکسان سازی زبانی در شهرها این چالش را کاهش داده است. نتایج تاکید می کند که کاهش این نابرابری ها مستلزم سیاست گذاری آموزشی مبتنی بر شرایط محلی، توسعه مدارس شبانه روزی، آموزش دوزبانه، افزایش مشوق های معلمان روستایی و به کارگیری فناوری های دیجیتال است. این مطالعه پیشنهاد می کند که برنامه ریزان آموزشی با درنظرگرفتن تنوع جغرافیایی و زبانی، از الگوی «عدالت ترمیمی» برای تخصیص منابع استفاده کنند تا به تحقق عدالت آموزشی در سطح ملی نزدیک تر شوند.

کلیدواژه ها:

نظام آموزشی ، مناطق شهری ، مناطق روستایی ، جغرافیای آموزشی ، تنوع زبانی ، عدالت آموزشی ، سیاست گذاری محلی