تصویرآفرینی با «برنو» در بومی سروده های بختیاری

تصویرآفرینی، اساس شعر است و عاطفی ترین نوع تصویر، تصویری است که از محیط پیرامونی و تجربه شده شاعر برگرفته باشد. برای بومی سرایان بختیاری که ظرفیت های جغرافیایی و طبیعی بکر، سبک زندگی عشیره ای و عناصر و نشانه های ایلی متنوعی را در اختیار داشته اند، زمینه تصویرآفرینی های هنری با عناصر زیست بوم، بیش از دیگران فراهم بوده است. آن ها از این امکانات بلاغی بدیع، غافل نمانده و با کاربست تخیلی هر آنچه رنگ اقلیمی دارد، بر غنای تصویری شعرشان افزوده اند. یکی از این عناصر پیرامونی و تصویر ساز در شعر بختیاری، رزم افزارهایی است که نیاز ناگزیر هر ایلیاتی است و در این میان، «برنو» پرقدر است و در صدر قرار دارد. آگاهی شاعران ایلیاتی از کارکرد این ابزار و محبوبیت آن در جامعه ایلی سبب شده تا با ذهن نازک اندیش خویش، تصاویر هنری زیبایی خلق کنند که عموما بدیع، نو، برانگیزاننده و شگفت آور باشند. در این پژوهش، شگردهای بلاغی تصویرآفرینی با برنو در شعر کلاسیک بختیاری بررسی شده است. شیوه پژوهش، توصیفی – تحلیلی و بر اساس منابع کتابخانه ای است. نتیجه تحقیق نشان می دهد که بیشترین تصویرآفرینی با برنو در شعر بختیاری در ساختار هنرسازه تشبیه صورت گرفته و انسان انگاری به دلیل ذهنیت طبیعت گرا و جاندارپندار شاعران بختیاری در جایگاه دوم قرار دارد.

کلیدواژه ها:

تصویرآفرینی ، بومی سروده ، بختیاری ، جنگ افزار ، برنو ، زیبایی شناسی.