بررسی انواع دوگان سازی کامل در گویش سیرجانی بر اساس چارچوب نظریه بهینگی

پژوهش حاضر با روش توصیفی- تحلیلی به بررسی انواع فرایندهای دوگان سازی کامل در گویش سیرجانی می پردازد. این توصیف و تحلیل بر اساس نظریه بهینگی پرینس و اسمولنسکی (Prince & Smolensky, ۱۹۹۳/ ۲۰۰۴) که رویکردی محدودیت بنیاد به ساخت واجی، صرفی و نحوی دارد، انجام شده است. به منظور انجام این پژوهش، ۲۰ گویشور مرد و زن کم سواد و ۴۰- ۶۵ ساله سیرجانی به صورت تصادفی انتخاب شدند. داده های زبانی با استفاده از منابع کتابخانه ای و مصاحبه با گویشوران سیرجانی جمع ​آوری گردید. سپس این داده ها بر اساس نوع فرایندی که در نتیجه تعامل محدودیتهای وفاداری و محدودیتهای نشانداری صورت می گیرد، طبقه بندی و رتبه بندی شدند. نتایج پژوهش نشان داد که فرایند دوگان سازی کامل در این گویش در قالب ۱) دوگان سازی کامل ناافزوده و ۲) دوگان سازی افزوده، تحقق می یابد. دوگان سازی کامل افزوده، به صورت ۱) دوگا ن سازی کامل افزوده میانی با پسوند «-ا/-ā/ »، ۲) دوگان سازی کامل افزوده میانی با بیناوندهای «-آ-/-ā-/ »، «-م-/-mo-/ »، «-تا--/tā-/ » و «-به-/-be-/» و ۳) دوگان سازی کامل افزوده پایانی کاربرد دارد. همچنین، تحلیل داده ها حاکی از آن بود که به منظور تولید برون داد بهینه، هر یک از انواع دوگان سازی کامل، محدودیت ها و رتبه بندی خاص خود را در تابلوهای بهینگی به نمایش می گذارد.

کلیدواژه ها:

دوگان سازی کامل ، بهینگی ، محدودیت ، تابلو ، گویش سیرجانی