تحلیل هم افزایی مولفه های دینداری، معنویت گرایی و مسئولیت اجتماعی در ارتقاء بهره وری منابع انسانی سازمان های دولتی

توجه به دینداری، معنویت و مسئولیت اجتماعی در سازمان های دولتی، به ویژه در جوامع دینی، اهمیت فزاینده ای یافته است. با این حال، مطالعات تلفیقی کمی به بررسی هم زمان تعامل این سه مولفه در ارتقاء بهره وری پرداخته اند. این پژوهش با هدف ارائه الگویی جامع برای تبیین و سنجش تعامل دینداری، معنویت گرایی و مسئولیت اجتماعی در افزایش بهره وری منابع انسانی سازمان های دولتی ایران انجام شد. این مطالعه توصیفی-پیمایشی، داده ها را از ۳۶۸ نفر از کارکنان دولتی با پرسشنامه محقق ساخته و روش SEM در SmartPLS تحلیل کرد. دینداری (β=۰.۳۱)، معنویت گرایی (β=۰.۴۲)، و مسئولیت اجتماعی (β=۰.۲۸) همگی تاثیر مثبت و معناداری بر بهره وری داشتند (p<۰.۰۰۱). معنویت گرایی نقش میانجی معناداری ایفا کرد (β غیرمستقیم=۰.۱۹، p<۰.۰۱). همچنین، تعامل دینداری×معنویت گرایی (β=۰.۱۵) و معنویت گرایی×مسئولیت اجتماعی (β=۰.۱۳) بر بهره وری اثر مثبت و معنادار داشتند (p<۰.۰۵). دینداری، معنویت گرایی و مسئولیت اجتماعی به طور معناداری و هم افزا بهره وری نیروی انسانی در سازمان های دولتی را افزایش می دهند. این یافته ها رهنمودهای عملی برای مدیران دولتی جهت ارتقاء بهره وری و خدمات عمومی در بستر فرهنگی ایران ارائه می دهد.

کلیدواژه ها:

دینداری ، معنویت گرایی سازمانی ، مسئولیت اجتماعی سازمان ، بهره وری منابع انسانی ، سازمان های دولتی