اثربخشی برنامه های حرکتی گروهی بر بهبود تعاملات اجتماعی و کاهش اضطراب در دانش آموزان دختر دوره ابتدایی

با افزایش چالش های روانی اجتماعی در میان کودکان، به ویژه دانش آموزان دوره ابتدایی، توجه به راهکارهای غیردارویی و مبتنی بر فعالیت های گروهی برای بهبود سلامت روان و مهارت های اجتماعی ضروری به نظر می رسد. هدف این تحقیق بررسی تاثیر برنامه های حرکتی گروهی بر بهبود تعاملات اجتماعی، کاهش اضطراب و افزایش اعتماد به نفس در دانش آموزان بود. این پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل دانش آموزان دختر دوره ابتدایی در شهر تهران بود که به صورت تصادفی ساده ۶۰ نفر از پایه های چهارم تا ششم انتخاب و به دو گروه ۳۰ نفره آزمایش و کنترل تقسیم شدند. گروه آزمایش در یک برنامه حرکتی گروهی هشت هفته ای (دو جلسه ۶۰ دقیقه ای در هفته) شرکت کرد که شامل بازی های گروهی، تمرینات تعاملی و نقش آفرینی های گروهی بود. گروه کنترل در این مدت فقط به برنامه های درسی عادی خود ادامه داد. برای سنجش تعاملات اجتماعی، اضطراب و اعتماد به نفس، از پرسشنامه های استاندارد ماتسون، اسپنس و روزنبرگ استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون های تی مستقل و تحلیل کوواریانس (ANCOVA) تحلیل شدند. یافته ها نشان دادند که در پیش آزمون، تفاوت معناداری بین گروه های آزمایش و کنترل در هیچ یک از شاخص ها وجود نداشت (p>۰.۰۵). در پس آزمون، گروه آزمایش بهبود قابل توجهی در تمامی شاخص ها نشان داد .(p<۰.۰۵) به طور مشخص، مهارت های همکاری افزایش و اضطراب اجتماعی در گروه آزمایش کاهش یافت، در حالی که تغییرات مشابهی در گروه کنترل مشاهده نشد. همچنین، اندازه اثر (η²) نشان داد که مداخله اثر قوی بر بهبود شاخص هایی مانند خودارزشی (η²=۰.۳۳) و خوداحترامی کلی (η²=۰.۳۲) داشته است. این نتایج نشان دهنده اثربخشی بالای مداخله در بهبود مهارت های روانی اجتماعی است. مداخله حرکتی گروهی به بهبود معنادار مهارت های روانی اجتماعی از جمله همکاری، ارتباط موثر و کنترل رفتارهای تکانشی منجر شد. همچنین، کاهش قابل توجهی در انواع اضطراب، از جمله اضطراب اجتماعی و اضطراب جدایی، مشاهده شد.

کلیدواژه ها:

باورهای حرکتی گروهی ، تعاملات اجتماعی ، اضطراب ، دانش آموزان