نقش یادگیری مشارکتی در تقویت انگیزه درونی و خودکارآمدی دانش آموزان ابتدایی

هدف اصلی این مقاله علمی-ترویجی، بررسی دقیق نقش و تاثیر یادگیری مشارکتی بر تقویت انگیزه درونی و افزایش سطح خودکارآمدی در دانش آموزان دوره ابتدایی است. با توجه به تحولات نوین در حوزه تعلیم و تربیت، روش های سنتی تدریس که عمدتا بر محوریت معلم و انتقال یک طرفه اطلاعات استوار بودند، کارایی لازم را برای پرورش نسل جدیدی از دانش آموزان پویا، خلاق و مستقل ندارند. یادگیری مشارکتی به عنوان یک رویکرد نوین و دانش آموزمحور، بستر مناسبی را برای ایجاد تعامل سازنده بین دانش آموزان فراهم می آورد. این رویکرد، فراتر از یک روش تدریس صرف، یک فلسفه آموزشی است که بر اهمیت همکاری، مسئولیت پذیری متقابل، و توسعه مهارت های اجتماعی تاکید دارد. در این مقاله، ابتدا به تعریف مفاهیم یادگیری مشارکتی، انگیزه درونی و خودکارآمدی پرداخته و مبانی نظری هر یک را تشریح می کنیم. سپس، به تحلیل عمیق سازوکارهایی می پردازیم که از طریق آن ها یادگیری مشارکتی می تواند به طور مستقیم و غیرمستقیم بر تقویت انگیزه درونی و افزایش باور به توانایی های فردی (خودکارآمدی) در کودکان دبستانی تاثیر بگذارد. یافته ها نشان می دهد که تعامل گروهی، بازخورد مستمر همسالان، و احساس تعلق به یک گروه، از جمله عوامل کلیدی هستند که به دانش آموزان کمک می کنند تا به جای رقابت صرف، از فرایند یادگیری لذت برده و اعتماد به نفس بیشتری در انجام تکالیف چالش برانگیز کسب کنند. در نهایت، با ارائه بحث و نتیجه گیری، به اهمیت کاربرد این روش در نظام آموزشی ابتدایی و توصیه هایی برای معلمان و سیاست گذاران آموزشی اشاره می شود.

کلیدواژه ها:

یادگیری مشارکتی ، انگیزه درونی ، خودکارآمدی ، دانش آموزان ابتدایی ، آموزش و پرورش