مقایسه اثربخشی درمان مبتنی برشفقت و روان درمانی مثبت گرا بر انعطاف پذیری روان شناختی و خودانتقادی مادران دارای فرزند کم توان ذهنی

تولد کودکی با کم توانی ذهنی در هر خانواده ای با نوعی تنش همراه است. در برخورد با مشکلات مراقبتی آنها، والدین به ویژه مادر در معرض خطر ابتلا به آسیب روانی قرارمی گیرد. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت و روان درمانی مثبت گرا بر روی انعطاف پذیری روان شناختی و خودانتقادی مادران دارای فرزند کم توان ذهنی شهرستان قائمشهر انجام شد. پژوهش حاضر نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری با گروه آزمایش و کنترل بود. جامعه این پژوهش شامل تمامی مادران دارای فرزند کم توان ذهنی مشغول تحصیل در مدار استثنایی شهرستان قائمشهر در سال تحصیلی ۱۳۹۸-۱۳۹۷ بودند که از بین آنها ۳۰ مادر به روش نمونه گیری هدفمند و به روش تصادفی در سه گروه آزمایش و کنترل (هر یک ۱۵ نفر) جای دهی شدند، شرکت کنندکان گروه های آزمایش تحت روان درمانی مثبت گرا و درمان شفقت به خود قرار گرفتند، در حالی که گروه کنترل مداخله ای دریافت نکردند. ابزار شامل پرسشنامه انعطاف پذیری روان شناختی (دنیس و واندروال، ۲۰۱۰) و خودانتقادی (تامپسون و زورف، ۲۰۰۴) بود. داده ها با نرم افزار۲۲ SPSS و با استفاده از تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر آمیخته تحلیل شدند. نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر شفقت و روان درمانی مثبت گرا توانسته اند به یک اندازه بر افزایش انعطاف پذیری روان شناختی و کاهش خودانتقادی مادران دارای فرزند کم توان ذهنی در مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری موثر باشند. بر اساس یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که درمان مبتنی بر شفقت و روان درمانی مثبت گرا روش مناسبی برای افزایش انعطاف پذیری روان شناختی و کاهش خودانتقادی می باشد.