ضرورت بکارگیری رویکرد برنامه ریزی طراحی محور در برنامه های توسعه شهری در ایران

امروزه عرصه شهرسازی در دنیا به سرعت به سوی خلق مکان هایی پیش می رود که واجد ویژگی هایی چون تنوع، امنیت، راحتی، دسترسی آسان، انعطاف پذیری، خوانایی، هویت و امثال این می باشند. توجه به مفهوم کیفیت محیط در کنار برآوردن کمیت های مورد نیاز(استاندارد) یک مکان است که می تواند موجب موفقیت یا عدم موفقیت آن گردد و این مهم با تعامل نزدیک همه رشته هایی که هر یک به نوعی با محیط در ارتباط هستند، میسر می شود.برنامه های توسعه شهری در ایران سابقه ای حدود 50 سال دارند، اما نکته حائز اهمیت اینست که همچنان بر نگرش سنتی استوارند، بدین معنا که دغدغه های کاربری و دسترسی از عمده ترین مسائل آنهاست. دلیل عمده چنین مشکلاتی را می توان در رویکرد نظام برنامه ریزی شهری ایران دانست، نظامی کمیت محور که دغدغه اصلی اش، تهیه نقشه کاربری زمین، تسهیل دسترسی و در نهایت تدوین ضوابط ساخت و ساز است و در این بین آنچه مفعول می ماند، کیفیت حیات شهری و لذت بردن شهروندان از حضور در عرصه شهر است.این مقاله در پی آنست که پس از مرور ادبیات شهرسازی این رویکرد که عمدتا به نحوه شکل گیری و ضرورت آن می پردازد، به بسط و تبیین اصول و ویژگی های این رویکرد در ایران بپردازد.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی طراحی محور ، برنامه های توسعه شهری ، کیفیت محیط شهری