اخلاق و خودشکوفایی: تلاقی روانشناسی و فلسفه در عصر نسبیت

این پژوهش با هدف تحلیل و تبیین ارتباط میان خودشکوفایی و اخلاق، از منظر نظریه های روان شناختی و فلسفی انجام شده است. هدف اصلی بررسی نقش خودشکوفایی در شکل گیری و توسعه ی رفتارهای اخلاقی بر مبنای دیدگاه های معتبر علمی است. روش تحقیق، مطالعه ی مروری تحلیلی از نوع کیفی بوده که داده ها از طریق گردآوری منابع کتابخانه ای، شامل مقالات علمی، کتاب های تخصصی و مستندات پژوهشی مرتبط، استخراج شده اند. سپس با استفاده از تحلیل کیفی محتوای متون، مفاهیم کلیدی شناسایی شده و ارتباط نظری میان خودشکوفایی و اخلاق مورد بررسی قرار گرفته است. یافته ها نشان می دهند که خودشکوفایی به عنوان فرایندی برای تحقق استعدادهای فردی، نقشی کلیدی در تقویت مولفه های اخلاقی چون خودآگاهی، مسئولیت پذیری، صداقت و نوع دوستی دارد. همچنین، رشد خودشکوفایی با افزایش معنا در زندگی و ارتقای خودکنترلی، می تواند زمینه ی مناسبی برای ظهور رفتارهای اخلاقی فراهم کند. نتایج پژوهش بیانگر آن است که خودشکوفایی، از طریق پرورش جنبه های مثبت شخصیتی، زمینه ساز تعالی اخلاقی فرد می شود. این تحقیق تاکید دارد که با توجه به ماهیت نظری مطالعه، انجام تحقیقات تجربی و بین رشته ای در آینده ضروری است تا این ارتباط به صورت عمیق تر و عملی تر مورد بررسی قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

اخلاق ، خودشکوفایی ، رشد فردی ، نسبی گرایی اخلاقی ، فلسفه اخلاق