ارزیابی تاثیر الگوی استفاده از زمین برروی حرکت عابر پیاده با استفاده از تکنیک چیدمان فضا (نمونه موردی منطقه 6 تهران)

پیاده روی دارای اهمیت اساسی در ادراک هویت فضایی، احساس تعلق به محیط و دریافت کیفیت های محیطی است.درک چگونگی جریان های پیاده که در مناطق شهری رخ می دهد، برای شناسایی از طریق مشاهده پدیده غیر ممکن است زیرا حرکت یک پدیده، پیچیده و نشات گرفته از چگونگی ساختار جامعه و ساختار فضاست. تئوری چیدمان فضا برای تجزیه کردن شبکه شهری( که در آن جنبش و حرکت اتفاق می افتد) به ساخت خطوطی که فهم روابط بین فضاها را امکان می سازد، بسیار مفید است. تئوری چیدمان فضا قادر به توضیح جریان پیاده است زیرا آن را به عنوان یک پدیده که از جابجایی مردم سرچشمه گرفته است، در نظر می گیرد. این مقاله به دنبال توضیح ویژگی های الگوی استفاده فضای پیاده با توجه به استفاده از زمین به وسیله تحلیل ارتباط بین شبکه پیاده و حجم عابران در منطقه شش تهران است. در این پژوهش نخست شرایط حال حاضر کاربری زمین و میزان جذب سفر آن بررسی شده سپس با استفاده از چیدمان فضا شبکه پیاده ایجاد شده و با حجم عابران پیاده، بررسی شده و در نهایت همبستگی میان حجم عابران پیاده و شبکه پیاده با توجه به استفاده از زمین تحلیل شده است. نتایج نشان داده است که همبستگی میان حجم عابر پیاده و شبکه فضایی در منطقه های تجاری بسیار بالا بوده ودر حالیکه بین حجم عابر پیاده و شبکه فضایی در مناطق مسکونی همبستگی وجود نداشته است.

کلیدواژه ها:

عابر پیاده ، کاربری زمین ، چیدمان فضا